Fonia czy kakofonia

4/6

Sony

"Kim pan jest? Co pan robi w moim łóżku" - pyta w piosence "Qui Etes-Vous?" Emmanuelle Seigner swego męża, Romana Polańskiego. "Jestem wcieloną miłością" - odpowiada żonie słynny reżyser. Choć po jego aresztowaniu wytwórnia doradzała wokalistce usunięcie tego utworu z nowego albumu, ona jednak postawiła na swoim. I dobrze - bo z marketingowego punktu widzenia nagranie z pewnością poprawi sprzedaż płyty. Choć pod względem muzycznym również nie jest źle - tym razem Seigner rezygnuje z rock`n`rolowych wycieczek na rzecz stylizowanej na lata 60. francuskiej chanson. I co ciekawe - jej słabiutki głos prezentuje się w tej konwencji znacznie lepiej. Patrząc na efektowną okładkę i słuchając zmysłowego szeptu aktorki można poczuć się przez chwilę jak sam Polański.

Cold Cave "Love Comes Close"

6/6

Sonic

Nareszcie! W kilka miesięcy po zachodniej premierze dociera do nas jeden z najciekawszych albumów minionego roku. Jego autorem jest nowojorski muzyk Wesley Eisold, nazwany przez "Guardiana" "nowym bogiem nihilizmu i rozpaczy". Zaprawiony w punkowych bojach, powołał do życia w 2008 roku elektroniczny projekt Cold Cave, w którym wspiera go obecnie dwoje dodatkowych muzyków - Caralee McElroy z Xiu Xiu i Dominic Fernow z Prurient. Ich muzyka zawarta na "Love Come Close" jest wypadkową mrocznego synth-popu, pełnego cyfrowych przesterów shoegaze`u i nowofalowych melodii. Uzupełniona ponurymi tekstami niesie ogromny ładunek emocji, odkrywających zaskakujące piękno egzystencjalnego smutku. A wszystko to zupełnie na serio - bez estetycznych gierek ze słuchaczem.

Kesha "Animal"

2/6

Sony

Show-biznes nie zna litości: wystarczy, że fani znudzili się ciągłym roztrząsaniem kwestii płci Lady Gagi, a już podsuwa się im kolejną gwiazdkę. Kesha, nazwana przez "Guardiana" "zdegenerowaną Hanną Montaną" również zaczynała od skandali - włamania do willi Prince`a w celu podrzucenia mu swego demo oraz zwymiotowania do szafy w garderobie Paris Hilton po wspólnej sesji nagraniowej. Nie dziwi zatem, że także piosenki 22-letniej wokalistki przypominają nagrania jej starszej koleżanki. To taneczny pop o mocno elektronicznym brzmieniu, które tworzą aranżacyjne kalki nie pierwszej już świeżości. Jedynym wyróżnikiem Keshy są jej rapowe wstawki w kilku nagraniach. Aż dziw bierze, że Amerykanie wywindowali ten album na szczyt listy bestsellerów.

Dan Le Sac Vs Scroobius Pip "The Logic Of Chance"

5/6

ISound

Występ tego brytyjskiego duetu podczas ubiegłorocznej edycji festiwalu Nowa Muzyka w Katowicach był jednym z jego najmocniejszych punktów. W kwietniu producent Dan Le Sac i raper Scroobius Pip powrócą do Polski, aby promować swój najnowszy album. I koncerty te będą z pewnością jeszcze ciekawsze - bo nowy materiał Anglików jest znacznie mocniejszy niż debiut. Liczne występy sprawiły, że twórcy lepiej się zgrali, co pozwoliło im swobodnie uwolnić się od indie-rockowych wpływów i skierować w stronę zdecydowanie tanecznych rytmów. W efekcie powstał energetyczny grime, w którym siarczyste bity łączą się z chwytliwymi melodiami i zaangażowanymi rymami. Dizzee Rascal powinien być zazdrosny. Paweł Gzyl

Owl City "Ocean Eyes"

1/6

Universal

Zrobienie dobrej piosenki o niczym to sztuka. Być może takie właśnie założenie przyświecało Adamowi Youngowi, prowadzącemu jednoosobowy projekt Owl City. Nie udało się - Amerykanin nagrał piosenki o niczym, ale kiepskie. Tandetne efekty elektroniczne (auto-tune) pożenione z banalną popową stylistyką nie mają nic wspólnego nie tylko z artyzmem, ale nawet z utrzymaną na choćby przyzwoitym poziomie rozrywką. O poszczególnych utworach na "Ocean Eyes" ciężko cokolwiek napisać, ponieważ krążek składa się z nagranej dwanaście razy, jednej i tej samej piosenki. Dziwić może fenomen popularności singlowego "Fireflies" jak i zachwyt pokolenia MySpace nad muzyką Owl City. Gigantyczne nieporozumienie.

Bartek Radniecki