Fonia czy kakofonia

2/6

Kayax

Ewolucja muzyczna Kayah przebiega w zaskakujący sposób. Słuchając jej najnowszych dokonań - ubiegłorocznej "Skały" czy wydanego właśnie albumu z najlepszym polskim kwartetem smyczkowym, aż trudno uwierzyć, że kiedyś nagrywała takie płyty, jak soulowa "Zebra" czy klubowa "JakaJaKayah". Można zrozumieć, że wokalistka, aby nie utknąć w miejscu, stawia sobie nowe wyzwania, ale wydaje się, że prowadzą one na manowce. Piosenki zrealizowane z Royal Quartetem sprawiają wrażenie sztucznego eksperymentu, wymuszającego połączenie popowych melodii z klasycznymi aranżami. Kayah śpiewa świetnie, Quartet też gra świetnie - ale razem zupełnie się to nie klei. Tym razem intuicja ją zawiodła - na razie najlepszą płytą Kayah pozostaje bezpretensjonalny "StereoTyp".

Sugababes "Sweet 7"

4/6

Universal

Jeśli trzy dziewczyny z okładki tego albumu nie przypominają wam wokalistek grupy Sugababes - to nie znaczy, że powinniście zbadać wzrok. Ciągle zmiany w składzie tria sprawiły, że dziś tworzą je zupełnie inne piosenkarki niż dekadę temu. Wyrzucenie w ubiegłym roku ostatniej oryginalnej członkini - Keishy Buchanan - wywołało szereg protestów ze strony fanów i krytyków. Wytwórnia, nie przejmując się podważaniem praw obecnego składu do używania dotychczasowej nazwy, wysłała nowe wokalistki do Los Angeles, by tam nagrały album pod okiem znanych producentów. I powstała płyta zupełnie inna od tych wcześniejszych - typowo amerykańska, zdecydowanie taneczna, bliska dokonaniom Timbalanda czy Lady Gagi. Sugababes to dziś inny zespół - ale też na przyzwoitym poziomie.

Oh No Ono "Eggs"

5/6

Gusstaff

"Podoba nam się wiele angielskich i amerykańskich zespołów, ale chcemy naszą muzyką reprezentować Danię" - powiedział w jednym z wywiadów Malthe Fischer, wokalista grupy Oh No Ono. I faktycznie - w ciągu siedmiu lat istnienia nikomu nieznana formacja z Kopenhagi wyrosła na światową gwiazdę alternatywnego rocka, serwującą niezwykłą i oryginalną muzykę. Potwierdzeniem tego może być najnowszy album Oh No Ono - "Eggs". Ponieważ został on zarejestrowany w nietypowych miejscach (kościołach, fabrykach, lasach), ma zaskakująco organiczne brzmienie. A tworzą je z jednej strony rockowe instrumenty, a z drugiej - sekcja dęta, smyczki i chór. W efekcie powstała bajkowa psychodelia, zachwycająca bogactwem dźwięków, rozbuchanymi aranżacjami i wysmakowanymi melodiami.

Basia Bulat "Heart Of My Own"

4/6

Sonic

Nie tak dawno oglądaliśmy koncert Basi Bulat w krakowskich Fortach Kleparz, a już dotarła do nas jej nowa płyta. Z pochodzenia Polka, od lat mieszkająca w Kanadzie, zadebiutowała trzy lata temu albumem "Oh My Darling", który objawił ją jako spadkobierczynię folkowej tradycji - zarówno tej europejskiej, jak i amerykańskiej. Popularność przyniosły jej reklamy... samochodowe. Nie wiedzieć czemu, emocjonalne piosenki Basi spodobały się szefom Volkswagena i Subaru. Nie wiadomo, co będzie z tymi, które trafiły na "Heart Of My Own" - bo różnią się znacznie od debiutu. Tym razem melancholijne kompozycje wokalistki ubrane zostały w szerokie aranże o orkiestrowym rozmachu. To już nie folk - ale nieco przeładowana americana. Przydałoby się więcej umiaru.

The Magnetic Fields "Realism"

5/6

Warner

Już nazwa tego projektu, zaczerpnięta z powieści André Bretona "Les Champs Magnetiques", wskazuje na literackie ambicje twórcy - wokalisty Stephena Merritta. I to prawda - najmocniejszym punktem twórczości The Magnetic Fields są teksty: prawie zawsze podejmujące miłosną tematykę, ale pisane z ciętą ironią, dowcipne, pełne trafnych obserwacji. A co z muzyką? Początkowo grupa koncentrowała się na elektronicznych brzmieniach, ale trzy jej ostatnie płyty zawierają akustyczne granie. "Realism" kończy tę trylogię w finezyjnym stylu, łącząc soczyste dźwięki gitar, skrzypiec i akordeonu z dwugłosem wokalistów - Merritta i Claudii Jonson. Słodko-gorzkie piosenki The Magntic Fields spodobają się wszystkim fanom alternatywnego country, folku, a nawet rocka.

Paweł Gzyl