Fonia czy kakofonia

Gerard Way, „Hesitant Alien”
4/6
Warner 2014
Amerykański zespół My Chemical Romance był do niedawna symbolem subkultury emo. Pięć milionów sprzedanych przezeń płyt nie zapobiegło jednak jego rozpadowi.

Dlatego teraz dostajemy debiutancki album wokalisty grupy. Gerard Way już wcześniej zdradzał upodobanie do żonglowania cytatami z przeszłości klasycznego rocka.

Tak jest i tym razem – bo sąsiadują tu ze sobą elementy garażowego grania, glamowej ekspresji i brit-popowej melodyjności. Wszystko to oczywiście podporządkowane gitarowemu brzmieniu i wyrazistemu wokalowi autora płyty.

Slipknot, „5: The Grey Chapter”
4/6
Warner 2014

Aż sześć lat musieli czekać fani nu-metalowego Slipknota na nową płytę swych ulubieńców.

Nic jednak dziwnego – wszak rok temu odszedł perkusista formacji Joey Jordison, a cztery lata temu niespodziewanie zmarł basista Paul Gray.

Mimo tych problemów piąty album Slipknota trzyma przyzwoity poziom. Sporo tu siarczystego grania łączącego metal z hard core’em, chłopaki nie wstydzą się nadal rapować, a wszystko to oprawione jest w mroczną elektronikę.

Tym razem więcej w muzyce formacji melodii, co sprawia, że jest ona zdecydowanie przystępniejsza.

You + Me, „Rose Avenue”
4/6
Sony 2014

Amerykańska piosenkarka Pink znana jest z udanego łączenia rockowej energii, popowych melodii i elektronicznej produkcji.

Słyszalne na jej płytach ciągoty do gitarowych brzmień zyskują wreszcie pełny wymiar w projekcie You + Me, który założyła z gitarzystą i wokalistą Dallasem Greenem.

Pierwszy album tego duetu przynosi zaskakująco zachowawczą wersję tradycyjnego folku. W akustycznych balladach umieszczonych na krążku największe wrażenie robią ciekawie skontrastowane głosy wokalistów. Skok w bok ­ – ale udany.

Paweł Gzyl