Fotografie dostają zmarszczek

Choć to rzeczywistość uciekająca w kierunku abstrakcji tak dalece, jak to tylko możliwe, widać wyraźnie osadzenie w tym, co rzeczywiste. Jest tu widoczny mięsisty urok tego, co pierwotne.

Ale to wszystko artysta uładza. Rozbite na fragmenty obrazy nabierają swoistego piękna, wmontowane zostają nawet w wymogi współczesnego designu. Ciekawy to zabieg. Zderzenie natury z kulturą? Wyrysowanie linii łączącej współczesną cywilizację z pierwotnością? Czy stąd właśnie tytuł: „Przestrzenie równoległe”? Przewrotna i wielowarstwowa jest ta wystawa.

Z kolei na wystawie w galerii ZPAF (ul. św Tomasza 24) prezentowane są fotografie autorstwa Marcina Limanowskiego z lat 70.

Wszystkie kadry noszą znamiona eksperymentu. Chodzi o retykulację, czyli zjawisko powstające na skutek różnicy temperatur między poszczególnymi kąpielami podczas wywoływania filmu w koreksie. Dzięki temu halogenki srebra łączą się w większe całości. Efekt jest więcej niż interesujący. Znów oglądamy zaburzony obraz rzeczywistości. Fotografie dostają zmarszczek, uzyskują specyficzną fakturę. Jakby zapisał na ich powierzchni swoją chropowatość czas. Naprawdę interesująca propozycja wystawiennicza.

Na koniec wizyta w Pałacu Sztuki w Krakowie. Tu do zobaczenia „Rzeka wspomnień” Doroty Meinhardt i Marka Nędzińskiego. Widać malarski gest, ekspresjonistyczną manierę i artystyczny rozmach. Nieco gorzej wypada sama ekspozycja, która jest dość ciasna i nie zawsze pozwala docenić każdy obraz. Bo czasem malarstwo potrzebuje przestrzeni, by odetchnąć. Tu tego miejsca niestety zabrakło.

To przegląd twórczości, czyli standard: mnogość wątków, tematów, stylów malarskich i konwencji. Bywają tu obrazy interesujące, i te nieco mniej.