Goniąc burzę

- Najpierw przeprowadziłam się z Cieszyna do Wrocławia, gdzie studiowałam. Jeździłam też w międzyczasie na warsztaty jazzowe do Katowic i do Krakowa. Zanim więc dotarłam do Warszawy, zdążyłam się przyzwyczaić do dużych miast. Do stolicy przyciągnęła mnie muzyka - znałam tam już wcześniej dużo ludzi. Miałam też swój zespół, którego muzycy mieszkali w Warszawie. Trafiłam więc w środowisko bliskich mi osób. Nie czułam się samotna w wielkim mieście - opowiada.

Początkowo krytyka porównywała ją do Kasi Nosowskiej. Coś w tym było - bo Marcelina ma nieco podobna barwę głosu i wykonuje również alternatywnego rocka. Ale z płyty na płytę i z koncertu na koncert dziewczyna odsłaniała coraz bardziej własną osobowość. Ostatnim etapem tego procesu jest trzeci album piosenkarki - „Gonić burzę”.

- Zrobiłam tę płytę od A do Z z moim gitarzystą Robertem Cichym. Wcześniej ktoś nam zawsze pomagał, a teraz zajęliśmy się wszystkim sami. Robert pochodzi z Wisły - może dlatego ciągnęło nas oboje w sielskie, folkowe klimaty. Podobnie spędzamy czas, mamy podobne inspiracje. Fajnie więc siedziało się nam razem nad aranżacjami, kompozycjami i produkcją. Jeśli była w danym dniu dobra energia - nie przejmowaliśmy, że zostało to nagrane w domu z szafy. Najważniejszy był ładunek energetyczny - wspomina.

W Krakowie posłuchamy piosenek właśnie z „Gonić burzę”.