Gra o unijne stanowiska

Analiza

To, że Mauro wycofał się z kandydowania świadczy o skuteczności polskiej dyplomacji w promowaniu Buzka na to stanowisko. Trzeba przyznać, że ta batalia - w odróżnieniu od np. starań o fotel szefa NATO dla Radosława Sikorskiego - była od początku rozsądnie prowadzona. Najpierw zbadano grunt, czy były premier w ogóle ma poważne szanse. Następnie Polacy zabiegali o kolejnych sojuszników i prowadzili pozytywną kampanię, koncentrującą się na podkreślaniu walorów kandydata. Mauro na pocieszenie otrzyma prawdopodobnie fotel szefa komisji spraw zagranicznych PE.
Część komentatorów w Polsce stawia błędną tezę, że albo staramy się o stanowisko dla Buzka albo o inne ważne posady dla Polaków i skoro będziemy mieli przewodniczącego parlamentu, to możemy zapomnieć o ważnym portfolio w Komisji Europejskiej i stanowiskach w PE.
W poprzedniej kadencji PE Polacy piastowali tam ważne funkcje: mieliśmy swoich wiceprzewodniczących (Janusz Onyszkiewicz, Marek Siwiec i Adam Bielan), a także szefów komisji: spraw zagranicznych (Jacek Saryusz-Wolski), petycji (Marcin Libicki), budżetowej (Janusz Lewandowski), czy też zastępców szefów jak np. Jan Olbrycht w komisji polityki regionalnej. Teraz szanse na komisję spraw zagranicznych są niewielkie, bo akurat jej zakres zazębia się nieco z kompetencjami szefa PE. Ale mamy dużą szansę na przewodniczenie komisji polityki regionalnej (jest dwoje dobrych kandydatów: Danuta Hübner i Jan Olbrycht). Z polskiego punktu widzenia bardzo ważna jest komisja ds. środowiska, ale też przemysłu. Ważne są też delegacje, np. ds. stosunków z Rosją, czy Ukrainą - co też jest polską domeną. Jako jeden z większych krajów członkowskich powinniśmy grać o dużo.
Dominika Ćosić (Bruksela)