Grać do przodu nie kazano

Gdyby polska reprezentacja miała podobne kłopoty, jak angielska przed sobotnim meczem na Wembley, prawdopodobnie wynik naszej konfrontacji z Wyspiarzami byłby podobny do tego, jaki padł w meczu Węgry - Liechtenstein (5-0). Od momentu ogłoszenia po raz pierwszy kadry przez Kevina Keegana, niezdolnych do gry było dziesięciu zawodników, w tym sześciu kluczowych. W ostatniej chwili wypadła ostoja defensywy, Tony Adams. Angielska prasa natychmiast przypomniała, że identyczne zmartwienie przed meczem z Polską na Wembley przed trzema laty miał poprzedni selekcjoner, Glen Hoddle. Hoddle występował wówczas po raz pierwszy w nowej roli na Wyspach, dla Keegana konfrontacja z Polską była w ogóle pierwszą potyczką w charakterze trenera. Jak obaj zdali tzw. test Adamsa? Wydaje się, że nieco lepiej wypadł on na korzyść Keegana, który wstawił na środek obrony Keowna z Arsenalu. Wraz z Campbellem tworzyli świetną parę (bardzo wysokie noty w prasie), choć przecież dali się zaskoczyć Brzęczkowi w 29 minucie (nie zdążył za Polakiem Scholes, stoperzy zostawili mu wolne pole). Anglicy zagrali w obronie czterema zawodnikami w jednej linii - G. Nevill, Keown, Campbell i Le Saux. Angielscy dziennikarze w SkySports zastanawiali się, czy nie lepiej stworzyć rygiel przeciwko polskim napastnikom w postaci dwóch obrońców w środku pola i jednym grającym za ich plecami. Uznano jednak te obawy za zbędne, dochodząc do wniosku, że angielscy piłkarze są tak wspaniali, iż żaden polski napastnik krzywdy im nie zrobi. Podobnie myślał trzy lata temu Hoddle. Wówczas już w 7 minucie Citko wykorzystał tę butę, wyprowadzając polską drużynę na prowadzenie. Byliśmy wtedy o wiele bliżej pierwszego zwycięstwa nad Anglią na Wembley niż w sobotę.