Gryfonik belgijski

Około 1880 r. belgijscy hodowcy rozpoczęli hodowlę gryfonika brukselskiego. Ten mały pies znany był m.in. pod nazwą „Garcon du Petit Waterloo”. Często pojawia się on w drzewach genealogicznych dzisiejszych przedstawicieli rasy i uznawany jest za jej protoplastę.

Hodowcy krzyżowali go z mopsami, aby uzyskać twardszy włos i mocniej wyprofilowaną głowę. W czasie krzyżowania często pojawiały się psy o krótkiej sierści, które nazwano później gryfonikami brabanckimi. Do dziś można się spotkać z sytuacją, w której w jednym miocie zdarzają się wszystkie trzy odmiany gryfoników.

Gryfonik brukselski ma włos szorstki, barwy pszenicznej, rudej albo rudobrązowej. Prawie wszystkie gryfoniki brukselskie rodzą się z ciemną maską, która z czasem ulega rozjaśnieniu – część piesków zachowuje ją przez całe życie, ale u części zupełnie zanika lub jest lekko zaznaczona.

Gryfonik belgijski, podobnie jak gryfonik brukselski ma szorstki włos. Jednak w przeciwieństwie do niego nie jest rudy, tylko czarny lub czarny z rdzawobrązowymi zaznaczeniami. Może też czarno-brązowo nakrapiany.

Gryfonik brabancki, podobnie jak gryfonik brukselski, jest rudy, jednak ma gładką sierść. Może też być czarny z rudymi znaczeniami.

Gryfonik to wesoły, przyjacielski pies, który nie lubi samotności. Dzięki swojej osobowości stanowi wspaniałego towarzysza, który kocha wszystkich domowników. Cechuje się dużą inteligencją, jest łagodny w stosunku do dzieci, nie wykazuje tendencji do agresji lub dominacji. Ponadto nie należy do ras szczekliwych, jest spokojny, ale lubi szaleńczą zabawę.

Bardzo aktywny, potrzebuje dużo ruchu, kontaktu z opiekunem i wspólnych zadań do wykonania. Bez odpowiedniej ilości ćwiczeń fizycznych i mentalnych, gryfonik stanie się bowiem nerwowy i humorzasty. Gryfoniki są psami odpornymi, rasa nie jest obciążona chorobami genetycznymi – żyją przeciętnie do ok. 15. lat. Jak każdy pies o skróconym pysku gryfonik nie lubi upałów i może pojawić się u niego związane z tym łzawienie oczu.