Grzeczność

Chcę spojrzeć na to jako na zjawisko, zastanowić się nad jego przyczynami.

Otóż myślę, że brak grzeczności nie jest wyłączną winą tych młodych ludzi. Oni po prostu nie wiedzą, że można, że należy, inaczej. Nie miał ich kto tego nauczyć. Ich rodzice są z pokolenia również pozbawionego kindersztuby. Szkoła nie zwraca uwagi na takie drobiazgi, jak wychowanie. Czego uczy telewizja, zwłaszcza niektóre programy, sami Państwo wiecie. A internet, który jest głównym środowiskiem młodzieży, milczy na ten temat lub wręcz ośmiela do „trzymania luzu”, nieprzejmowania się żadnymi zasadami.

Bywają domy, gdzie nadal dba się o dobre wychowanie, z których wychodzą młodzi kulturalni ludzie. Ich grzeczność bywa wrodzona, mają ją „we krwi”. Są taktowni, uwrażliwieni na innych, mają wyczucie tego, co wypada, a co nie. To rezultat atmosfery panującej od lat w takich domach, których - niestety - jest coraz mniej.

Czasem taką wrodzoną kulturę spotyka się na wsi. Ale nawet dobrze wychowana na wsi młodzież, gdy przyjedzie do pracy lub na studia do miasta, przejmuje tamtejsze obyczaje, traci grzeczność, której zaczyna się wstydzić. Ponieważ dobre maniery zostały uznane za rzecz zbędną - nie są „cool”.

Przestaliśmy rozumieć prawdę dość oczywistą, że powszechnie uznane reguły, normy kulturowe, zasady, znacznie ułatwiają życie w społeczeństwie, regulując wiele mechanizmów. Nie widzimy potrzeby stosowania ich, i właśnie przez to coraz częściej poruszamy się w chaosie - jak na tym przystanku nie-do-przejścia.

Wzorce kulturowe budowały dawniej elity. A dzisiaj? Dobra, popularna i lubiana aktorka, która zapewne dla wielu dziewcząt może stać się wzorem, pisze tak: „Gdybym miała dzieci, pierwsze, czego nauczyłabym córeczkę, to słowa ‘fu** you!’”.

Cóż, takie dziś mamy elity, takie wzory.