Grzybobranie jest obarczone dużym ryzykiem. Rozpoznanie jadalnych grzybów nie jest proste

FLESZ - Potęga Buraka! Zdrowotne właściwości buraka

Choć triada zabójczych grzybów posiada swoje jadalne odpowiedniki, to rozpoznanie wroga jest dziecinnie łatwe. Pod warunkiem, iż oglądamy cały, kompletny owocnik. Z trzonem nazywanym nóżką włącznie. U każdego muchomora nasada członu jest bulwiasto rozdęta i otoczona pochewką. Nieco wyżej widać pierścień.

Same kapelusze młodych muchomorów sromotnikowych, wiosennych i jadowitych są łudząco podobne do pieczarek czy gołąbka zielonawego. Podobnie zrywanie samych kapeluszy kani to spore ryzyko. Dopiero obejrzenie owej nóżki pozwoli dostrzec najważniejszą różnicę, czyli brak rozdęcia i pochewki. Zbieranie młodych, ledwo wystających ze ściółki owocników z blaszkami, tudzież samych kapeluszy, to rodzaj rosyjskiej ruletki.

Równie omylna bywa wiara w domowe metody identyfikacji trujaków. Zabójczy muchomor sromotnikowy jest pozbawiony smaku lub, jak piszą w mądrych książkach, przypomina nieco sztuczny miód. Piekący, gorzki smak może się przydać w rozpoznawaniu gołąbka wymiotnego. Jadalne kurki czy rydze w stanie surowym są gorzkie. Równie idiotyczne jest pocieranie owocnikiem srebrnej łyżeczki czy przekrojonej cebuli. Zaręczam wam, że żaden muchomor nie spowoduje zmiany zabarwienia cebuli czy srebrnej zastawy. Rady wydają się banalnie proste i zrozumiałe, a jednak co roku kilka osób traci życie z powodu muchomorów.

I co tu począć?