"Hallam Foe"

Władysław Cybulski: Zapiski kinomana

Ów młody bohater dorasta z kompleksem tragicznie zmarłej matki, owładnięty obsesją dokonania zemsty na sprawcach jej śmierci. Kazał się tutaj kłaniać Freud. Ale film nie ma w sobie niczego z suchości analitycznego wykładu, odwrotnie: reżyser David Mackenzie nadał filmowi - przy całej powadze i realizmie fabuły - narracyjną lekkość, włącznie z poczuciem humoru, psychologiczną subtelność i charakter intymny. Tytułowy Hallam Foe działa niczym napięta sprężyna, tkwiąc z jednej strony jeszcze w kręgu chłopięcej przygody (domek na drzewie, malowanie twarzy w "indiańskie" wzory, tygrysia czapa), a z drugiej przechodząc prowokacyjnie do mściwych decyzji.
Scenariusz to wszystko logicznie uzasadnia. Mimo zakrętów i emocjonalnych napięć tok opowiadania precyzyjnie wiąże z sobą każdy z elementów (ojciec, macocha, kochanka) w jeden węzeł dramaturgiczny. Sceny erotyczne, choć filmowane jawnie i gwałtownie, nie wykraczają poza potrzebę zobrazowania funkcji seksu w życiowych doświadczeniach bohatera, dodają jego wizerunkowi ostrzejszych barw. Dopełnieniem są bardzo dobre zdjęcia i mocno zrytmizowana muzyka, za którą padła nagroda na festiwalu w Berlinie (Srebrny Niedźwiedź) obok nagrody niezależnego jury dla filmu jako całości.
Jestem pod wrażeniem zarówno treści, jak i sposobu przedstawienia jej w reżyserii Davida Mackenzie oraz niezwykle celnego aktorstwa Jamie Bella. Szkocja nieczęsto prezentuje nam swoje kino - wymieniony reżyser dał się poznać wcześniej godnym zapamiętania "Młodym Adamem". Teraz przyszła kolej na młodego Hallama. Tytuł tego filmu nie jest pewnie atrakcyjny, nie ma siły przyciągania widza, ale tej pozycji repertuarowej nie powinno się pominąć. Byłoby szkoda.