Herbata

Trendy jadalne

Dawniej herbatę przygotowywano w ten sposób, że do wrzątku wrzucano pojedyncze liście. Z takim sposobem picia wiąże się legenda o powstaniu tego napoju. Otóż podobno cesarz chiński Schen-Nong około 3 tys. lat p.n.e. odpoczywał pod drzewem herbacianym, gdy do czarki z gorącą wodą wpadło mu kilka liści herbaty. Zachwycił się smakiem i aromatem naparu, przekonał, że ma cudowny wręcz wpływ na przewód pokarmowy, nazwał drzewo cha i podarował je ludziom.
W herbacianym naparze znajduje się od 2 do 4 procent teiny i 12 proc. taniny, a także witaminy z grupy B, prowitamina A, witamina C, PP, K, olejki eteryczne, substancje zapachowe, karotena, chlorofil.
Herbata bogata jest także w minerały: sód, wapń, potas, fosfor, fluor oraz mikroelementy: jod, miedź, mangan i pewnie dlatego dawniej traktowano ten napój jako środek leczniczy, przede wszystkim na żołądek i oczy. Do tej pory kobiety pragnące wyglądać świeżo na przyjęciu, przygotowują okłady na powieki z wacików moczonych w esencji herbacianej.
W Rosji świeżego naparu z roztartym czosnkiem używano do uśmierzania bólu zębów i dziąseł. W kuchni azjatyckiej dodatkowo stosuje się liście herbaty jako przyprawę lub potrawę, w Tybecie robi się z niej sałatkę lub zupę. Używano jej także do konserwowania półproduktów. W niektórych krajach, np. w Mongolii czy na Syberii wypalało się herbatę w postaci cegiełek i używano jej jako środka płatniczego.
Herbata ma skórzaste liście, małe, białe lub różowe kwiaty i brązowe zdrewniałe owoce. Odmiana chińska jest wysokim drzewem osiągającym wysokość 4 metrów, zaś assamska rośnie dziko do wysokości nawet 20 metrów przede wszystkim w Indiach. Najbardziej aromatyczna jest herbata z młodych listków, które się suszy, a następnie zwija, co powoduje szybszą fermentację, dzięki dostępowi tlenu. Następnie liście suszy się, co powoduje przerwanie procesu fermentacyjnego. Wysuszone liście mają czarny kolor.
I jeszcze kilka uwag dla tych, którzy nie chcą pić tego napoju w wersji ekspresowo-torebkowej:
Herbatę należy parzyć nie dłużej niż 5 minut. Po 4 minutach uwalniają się garbniki, które zabijają delikatność smaku, ale działają pozytywnie na żołądek i jelita.
Herbatę zieloną parzymy nie dłużej niż 1 minutę, gdyż może stać się gorzka.
Przy zaparzaniu w czajniczku należy stosować jedną łyżeczkę na osobę plus dodatkowo "dla dzbanka".
Najlepiej użyć wody w pierwszym etapie zagotowania (woda ma wtedy mętny białawy wygląd jest to tak zwany "biały wrzątek").
Jeśli chcemy uzyskać napar o właściwościach pobudzających, czas parzenia nie powinien przekraczać trzech minut. Po 5 minutach uzyskujemy napar o działaniu odprężającym.
Herbaty zielonej nie zalewamy wrzątkiem, lecz przegotowaną wodą o temperaturze ok. 80 stopni, aby taką temperaturę uzyskać, trzeba po uzyskaniu wrzątku przerwać proces gotowania i odczekać ok. 4 minut.