Historia to codzienność

Im byłam starsza, tym ta wojenna i okupacyjna historia zamiast się oddalać - przybliżała się, aż w którymś momencie z przerażeniem stwierdziłam, że 5 lat, jakie dzieliło mnie od tamtej tragedii to mgnienie oka.Tak samo jak dla wszystkich, z którymi rozmawia się o czasach sprzed 77 lat. Naturalną koleją rzeczy takich osób ubywa, po wspomnienia muszą sięgać coraz młodsze roczniki, pamiętające tylko fakty, które znalazły się w orbicie ich dziecięcych zainteresowań.

Za 20 lat nie będzie już żyjących świadków II wojny światowej. Co zostanie? Książki, filmy, dokumenty, fotografie. Dlatego takie ważne jest, by o tamtych czasach jak najwięcej mówić i pisać. Bo okazuje się, że ciągle można poznać nowe fakty z tamtych lat. Nie zawsze dotyczą one walk, zwycięstw i porażek, bohaterów i męczenników, ale mówią o codziennym życiu, atmosferze, problemach, z jakimi się borykali zwykli ludzie mieszkający w małych miastach czy na wsiach. Gdy już będą utrwalone, warto je zaprezentować naszym dzieciom wnukom, gdy zaczną narzekać na swoje trudne dzieciństwo.