I tylko ważek żal

Zmiennocieplność ma swoje żelazne prawa. Nie masz umiejętności utrzymania temperatury ciała wyżej otoczenia, to przy załamaniu pogody zapadasz w letarg. Wpierw zastygasz w miejscu, gdzie dopadło cię ochłodzenie. Im dłużej trwa lodowata pogoda, tym szanse na przeżycie mniejsze. Jeszcze w sobotę ważki śmigały niczym bojowe helikoptery. Biada komarom, muchom czy innej latającej za dnia czeredzie. Ofiara była błyskawicznie lokalizowana w powietrzu i w mgnieniu oka wpadała w ostre żuwaczki powietrznych drapieżców. W samo południe owady o dziesięciocentymetrowej rozpiętości skrzydeł staczały w powietrzu pojedynki o kilka metrów leśnej drogi. Uderzał o siebie z głośnym trzaskiem skrzydeł. Przegrany musiał czym prędzej ustąpić pola większemu. Ale to już było…

Wazki należą do wyjątkowo długowiecznych owadów. Mocna konstrukcja ciała pewnie pozwoliłby im przeżyć następne kilkanaście tygodni. Nic z tego. Po pierwsze zmiennocieplność. Po drugie brak pokarmu. Tak czy siak w drugiej połowie października zwykle ginęły. Razem z robotnicami szerszeni i os. Tych ostatnich wcale mi nie żal. Tylko ważek trochę szkoda…