Idealny rząd

Gdyby to był Jarosław Polskę Zbaw, to piękny, zdrowy i bogaty byłby wręcz cały świat: „nie byłoby tego, co jest na Ukrainie”, a Ruscy karnie kupowaliby nasze świnki i kiełbasy oraz jabłka i wypowiedzi Antoniego M., obniżając zarazem ceny gazu o połowę – z wdzięczności za to, że nie użyliśmy wobec nich całej swej solowej potęgi. Solowej, bo jest oczywiste, że Polska w pojedynkę (ba, sama tylko prawa ręka Jarosława!) jest bardziej mocarna i gibka niż z całym tym unijno-natowskim bajzlem na plecach.

Gdyby rządził Palikot, maksyma, że „każdy dźwiga swój krzyż”, trafiłaby na śmietnik historii i wraz z odpadami zmieszanymi (z Tuskiem, Jarosławem i historią) zostałaby wywieziona na wysypisko; odtąd każdy dźwigałby swą puderniczkę oraz stringi. Gdyby u steru był Leszek Wańka Wstańka Miller, byłoby niewiadomoco (program lewicy nie jest znany nawet jej samej), ale by było. Gdyby królował Janusz Wieczny Felietonista, nie byłoby d…kracji, nie byłoby s…ocjalizmu, nie byłoby złodziejstwa, nie byłoby niczego. Za to można by jeździć bez pasów (nie jest natomiast pewne, czy można by się bez nich obejść na co dzień).

Gdyby rządził Waldek/Janusz Ludowiec, wszyscy Polacy byliby w KRUS-ie. Mając wokół taki chór, nawet premier Tusk przekonuje, że gdyby zamiast kiepskiego śpiewaka Tuska rządził dobry śpiewak Tusk, to mielibyśmy nie tylko ciepłą wodę, ale i ciepłą wiosnę. Na razie jego śpiewanie wywołuje skoki ciśnienia, powstawanie frontów i burze.

Gdybanie polityków przypomina opowieści o Chucku Norrisie, który zawsze ma pokera (nawet jak gra w tysiąca), podobnie jak Hofman nie jest narcyzem (po prostu kocha piękno), wynalazł bezprzewodową słuchawkę do prysznica, jako jedyny wie, ile jest odcinków „Mody na sukces” i zna odpowiedź na pytanie „Co z tą Polską”. Idealny kandydat!