Jak zwykle w kółku rodzinnym!

Otrzymuję często zapytanie od rodziców, co zrobić, kiedy dziecko, częściej chłopiec, przestaje chodzić do kościoła, wyprowadza się z domu, żyje z dziewczyną. I mówi: „Jestem dorosły, odpowiadam za siebie, na te tematy nie będziemy rozmawiali”.

Jako wierzący i praktykujący katolik zastanawiam się nad tym, co to za dorosłość, która porzuca prawdę obiektywną - bo Jezus powiedział: Jam jest prawda - i wybiera prawdę subiektywną, SWOJĄ, której nawet nie chce/nie potrafi wyjawić choćby najbliższym ludziom. Mężczyzna? Chyba raczej dzieciuch!

Oczywiście, każdy ma prawo prowadzić taki sposób życia, jaki mu odpowiada i nazywać rodziną związek, jaki uważa za sensowny. Nie potępiam żadnego człowieka, ani rozwodnika, ani rozpustnika, ani homoseksualisty, ani transwestyty, ani transseksualisty, ani nikogo z tego gatunku. Od potępiania i okazywania miłosierdzia jest Pan Bóg. Natomiast jak każdy człowiek jestem wyposażony w zdolność osądzania jakości czynów i wykonuję to w sposób nieskrępowany.

Prawo państwowe karze często za wiele czynów i postaw, nie zaglądając nawet do głębin duszy winowajcy. A w naszej dziedzinie - czekam, aż zostanie udowodnione, że społeczność ubogacona łatwymi rozwodami, związkami jednopłciowymi i wszelkimi innymi związkami partnerskimi, będzie się miała NA PEWNO lepiej pod względem gospodarczym i etycznym, będzie się mogła rozwijać i zapewniać odpowiednią ilość dzieci, wzorowo wychowanych. Póki co, pozwalam sobie trzymać się nauki Jezusa, wyrażonej w dzisiejszej Ewangelii. Można tam zajrzeć.