Editors „Violence”, Mystic, 2018
Ta angielska grupa zdobyła u nas zadziwiająco dużą popularność. Na pewno spora w tym zasługa jej przystojnych i młodych muzyków, ale też chwytliwych piosenek, odwołujących się do tak modnych u nas nieustannie lat 80. Wpływy Joy Division, Echo & The Bunnyman czy Depeche Mode są jednak na nowym albumie Editors trochę mniej słyszalne. A to dlatego, że grupa postanowiła jeszcze mocniej nasycić swe utwory nowoczesną elektroniką. Pomógł jej w tym ceniony producent Benjamin John Power (z Fuckbuttons), który działa solo jako Blanck Mass. Efekty są intrygujące, bo dzięki temu zespół brzmi bardziej oryginalnie. Jak wypada to na żywo, przekonamy się w Krakowie już 5 kwietnia w klubie Studio.
Andrew W.K. „You’re Not Alone”, Sony, 2018
Funkcjonując na rockowej scenie od początku minionej dekady amerykański wokalista nie nagrał jakiejś oszałamiającej ilości płyt. A to z tej prostej przyczyny, że równie lubi śpiewać, co imprezować. Takie są też jego piosenki, również te z nowego albumu. Ponieważ na „You’re Not Alone” fani Andrew W.K. musieli czekać aż dwanaście lat, muzyka z krążka bucha naprawdę dziką energią. To oczywiście energetyczny hard rock w swej archetypowej postaci, pełen wpadających w ucho refrenów i solówek. Najlepiej słuchałoby się tego rodzaju grania na żywo – miejmy więc nadzieję, że amerykański rockman trafi nad Wisłę, promując jedną z najlepszych płyt w swoim dorobku.
Fever Ray „Plunge”, Mystic, 2018
Wiele prestiżowych serwisów i magazynów muzycznych uznało ten album za najlepszą płytę minionego roku. Trudno jednak nie doszukiwać się w tym politycznych przesłanek. Drugi solowy krążek wokalistki norweskiego duetu The Knife to wypisz-wymaluj lewicowy manifest, czyniący z... seksu oręż walki o lepsze jutro. W czasach prezydentury Donalda Trumpa, Brexitu i rządów PiS takie przesłanie może się wielu młodym ludziom wydawać atrakcyjne. Tym bardziej, że na „Plunge” towarzyszą mu mocne bity i warczące basy rodem ze zbuntowanego electro-popu. Poprzedni krążek Fever Ray był co prawda lepszy – ale ten idealnie wstrzelił się w swój czas.
Judas Preist „Firepower”, Sony, 2018
Ta angielska grupa zapewniła sobie wyjątkowe miejsce w metalowym panteonie pamiętną płytą z 1979 roku – „British Steel”. Od tamtego czasu właściwie nie zmienia brzmienia, koncentrując się na łojeniu melodyjnej i skocznej wersji heavy metalu, której największymi atutami są wokale Roba Halforda (jeden z niewielu zdeklarowanych gejów na tej scenie) i gitarowe riffy Glena Tiptona. Ten ostatni poważnie zachorował – i ogłosił właśnie rozstanie z kolegami. Stąd „Firepower” jest dla fanów Judas Priest wyjątkowym wydawnictwem. To właśnie na nim Tipton żegna się ze swoim zespołem. Choćby dlatego każdy fan heavy metalu powinien ten album poznać.
The Neighbourhood „The Neighbourhood”, Sony, 2018
Od kilku lat część amerykańskich zespołów z alternatywnej sceny rockowej wykazuje zaskakująco duże zainteresowanie komercyjnym sukcesem. Efekty tego są zaskakujące – intrygująca mieszanka melodyjnego popu, łagodnego R&B i tanecznego soft rocka. W muzyce takiej specjalizuje się choćby grupa The Neighbourhood, której sławę przyniósł pięć lat temu przebój „Sweater Weather”. Trzeci album formacji zawiera jeszcze bardziej roztańczoną wersję jej muzyki – to właściwie nowoczesny electro-pop, którego amerykańskie brzmienie tworzą jednak mocne wpływy „czarnych” gatunków – R&B i hip-hopu. Rocka tu jak na lekarstwo, ale kto by się tym martwił przy takich przebojowych piosenkach?
ZOBACZ KONIECZNIE:
Polub nas na Facebooku i bądź zawsze na bieżąco!
WIDEO: Poważny program - odc. 6: Mieszkańcy walczą o zapomniany park
Autor: Gazeta Krakowska, Dziennik Polski, Nasze Miasto
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
