Jedna niespędzona z kobietą noc to jeden odzyskany tekst

– Pana nowy album powinien nosić tytuł „Komiwojażer wzruszeń” – bo takie słowa padają w jednej z piosenek. Przecież jedzie Pan w Polskę, śpiewa i wzrusza ludzi. To daje satysfakcję?

– Kiedyś nocą leciałem samolotem i zobaczyłem w dole miasto, w którym świeciły się światła. Pomyślałem sobie wtedy, że jeśli tam ludzie nie śpią o tej porze, to nie dzieje się z nimi nic dobrego. Bo albo piją, albo oglądają telewizję, albo pracują. I wtedy, może to wina alkoholu, który podawano na pokładzie, zrodziło się we mnie takie „judymowskie” marzenie – żeby móc objąć tych wszystkich nieszczęśliwych ludzi, przygarnąć ten bezmiar smutku i rozpłynąć się w nim. Jak w oceanie.

– To dlatego „Cztery” ma bardziej łagodny ton niż Pana poprzedni album?

– Wydaje mi się, że energia jest podobna, ale płyta brzmi mniej chropowato, bo tym razem postawiliśmy na brzmienie gitary akustycznej, pięknego, „puchatego” basu Krzysia Wyrwy, no i mocno podkreśliłem swój głos. A, że kiedyś jedna ze słuchaczek „Trójki” porównała go do ciepłego „pledu, którym można się otulić i ogrzać”, więc po raz kolejny mogę nim opowiadać o rzeczach smutnych w sposób niemalże terapeutyczny, sugerując, że chociaż momentami jest źle, to ostatecznie i tak wszystko będzie dobrze. Pewnie dlatego płyta brzmi cieplej i łagodniej – dzięki czemu dobrze wypada w domowym odsłuchu, jest bardzo „trójkowa”, jak ktoś to ostatnio powiedział.

– Są też na płycie mocniejsze momenty – choćby w gniewnym utworze „Brudne czyny”. Co Pana dzisiaj najbardziej wkurza?

– Co do „Brudnych czynów”, żeby było śmieszniej, nie są one żadnym zapisem „tu i teraz”. Napisałem ten tekst gdzieś na początku lat 90., widząc tłum, który wyszedł z kościoła po to, by zmienić się w jakiś krzyczący motłoch. I to w, nominalnie, „wolnej Polsce”. Dla mnie ogólnie religia w Polsce jest niezaleczoną raną. Boli mnie to, do czego służy, do czego jest wykorzystywana. W latach 90. spod fikcji narodowego pogodzenia wypłynęły jakieś czarne bulgoty – i to było dla mnie straszne. Przyglądałem się tej piosence przez lata i z przykrym zdziwieniem zauważałem, że co jakiś czas staje się ona aktualna.

– W innych tekstach opowiada Pan o miłości – zwykłej, tej ludzkiej. Ale najczęściej pozostaje ona niespełniona. Taka miłość jest bardziej inspirująca?

– Kiedyś Balzak napisał, że „jedna noc spędzona z kobietą, to jedna stracona księga”. Mnie interesuje odwrócenie tej zasady – jedna niespędzona z kobietą noc, to jedna odzyskana księga, albo uzyskany tekst. (śmiech) Wydaje mi się bowiem, że najciekawsze jest to, gdy miłość pozostaje niespełniona.

Pewnie często się zdarza sytuacja, w której ktoś, z różnych względów, powstrzymuje bieg wypadków ze strachu lub rozsądku, przecina więź, zabija miłość w zarodku, zanim cokolwiek się wydarzy. I mnie właśnie fascynuje to, co mogłoby się zdarzyć, a nie to, co się zdarzyło.

– Na płycie jest dedykacja dla żony oraz syna i córki. Czy dla poety mogą być inspiracją ludzie, z którymi żyje na co dzień i konfrontuje się z nimi w powszednich sytuacjach?

– Ja staram się ich chronić przed swoim ciemnym ja, z którego czasem wypływają moje teksty. Bo kiedy chce się schodzić głębiej w ciemność, rodzina czasami przeszkadza. Czy raczej – nie chcesz jej zabierać ze sobą. Natomiast jako ostoja, twoje tu i teraz, jest na tyle inspiracją, że po prostu wiesz, że nie jesteś sam i masz to dla kogo robić.

Przez ostatnie pół roku moja głowa błądziła w chmurach, siedziałem godzinami w słuchawkach na uszach i sprawdzałem na przykład, jak nagrałem wokale czy gitary. Dlatego na płycie napisałem przeprosiny dla najbliższych – za to, że mnie z nimi nie było.