Jethro Tull. "Roots To Branches“.

Jerzy Skarżyński Radio Kraków: NIEZAPOMNIANE PŁYTY HISTORII ROCKA SUPLEMENT (94)

Po jej wydaniu formacja (w tym okresie: Anderson – śpiew, flet koncertowy, flet bambusowy, gitara akustyczna; Martin Barre – gitara elektryczna; Andrew Giddings – instrumenty klawiszowe; Doane Perry – perkusja i dwaj, grający naprzemiennie w różnych utworach basiści: Dave Pegg i Steve Bailey) zajęła się pracą nad nowym długograjem. Ten jako "Roots To Branches” ukazał się w czerwcu 1995 r.

"Roots To Branches”, gdyby był krótszy o sekundę, to trwałby godzinę jak w pysk strzelił, a gdyby miał o jeden utwór mniej, to napisałbym, że to wspaniały dekalog folk–rocka z wyraźnymi naleciałościami z Orientu. Orientu? Tak, i to nie tylko za sprawą już wspomnianego fletu bambusowego, ale także dzięki pojawiającym się dość często w pięknych melodiach pomysłom godnym ilustrowania opowieści "Z tysiąca i jednej nocy” albo tańca brzucha. Konkretniej – "Roots To Branches” zaczyna... "Roots To Branches”, a właściwie wprowadzający w ten utwór dość groźny pomruk gitary Barre’a i po chwili dołączający do niej flet. Jest pięknie, bardzo wyrafinowanie rytmicznie (świetny Perry) i progresywnie (klawiszowe wygibasy Giddingsa). Ogólnie rewelacyjnie! Zaraz potem zgrzyt elektrycznego wiosła wciąga w wijący się jak zahipnotyzowana kobra temat "Rare And Precious Chain”. Dzięki fletowi i syntezatorowi jesteśmy na którymś z targowisk Jedwabnego Szlaku. Ogólnie, jeszcze bardziej rewelacyjna rewelacja! Trójka to "Out Of The Noise”. Tu jest właściwie hard–rockowo (riffy) i progresywnie (organy). Ogólnie... tylko bardzo dobrze! W "This Free Will” (4) jest też solidnie rockowo, a do tego nieco symfonicznie dzięki znakomitemu polifonicznemu graniu na klawiszach Andrew G. Piątka ("Valley”) to efektowne balladowanie, z chwilowymi niepokojami, wywołanymi przez rozrabiające chuligańskie elementy pokroju Martina B. i Doane’a P., natomiast szóstka ("Dangerous Veils”) – brawurowe fletowanie, gitarowanie i nieokiełznane bębnienie oraz... odrobina swingu (na zadzie). "Beside Myself”, jak zwykle siódme nagranie na longplayu jest perłą pod względem melodii, nastroju i aranżacji. Po nim lecą: dwa wyrafinowane długasy (po prawie 8 min) – "Wounded, Old And Treacherous” i "At Last, Forever”; przepiękna oraz rozmarzona dziesiątka – "Stuck In The August Rain” (jeden z utworów dekady) i zamykający całość, nieco knajpiany – "Another Harry’s Bar”. Rozkoszna całość!