Justyna Walaś. Bez rutyny i znużenia

– Przechodzi Pani rehabilitację po przeprowadzonej półtora miesiąca temu operacji mięśnia najszerszego grzbietu. Nosi już Panią z powodu przymusowej nieaktywności?

– Muszę przyznać, że troszkę tak, ale już jutro wylatujemy do Stanów Zjednoczonych do pana Mariusza Kołodzieja (promotor i jeden z „ojców” Ośrodka Boksu Olimpijskiego w Tarnowie – przyp.). Planuję tam nieco potrenować.

– Najbliższy pobyt w North Bergen miał być dla Pani typowymi wakacjami, a słyszę, że trudno będzie odmówić sobie przyjemności z trenowania w kompleksie Global Boxing.

– Odpowiem tak: biorąc pod uwagę, jak intensywnie trenowaliśmy poprzednio, tym razem faktycznie będę czuła się, jak na wakacjach (śmiech). Ambicja to jedno, ale z powodu przebytej kontuzji muszę odpoczywać od treningów bokserskich. Na razie jestem w stanie używać praktycznie tylko nóg, a więc w grę wchodzi bieganie lub rower stacjonarny. Do tego oczywiście realizowanie zaleceń, czyli systematyczna rehabilitacja w formie ćwiczeń dwa lub trzy razy w tygodniu.

– Wylot do Ameryki, w okresie mozolnej rekonwalescencji, to chyba jeden z najlepszych prezentów.

– Jasne, jestem niesamowicie szczęśliwa. Nadrobiłam już trochę spotkań ze znajomymi, a teraz wejdę na wspaniałą salę bokserską i samo patrzenie na treningi profesjonalistów natchnie mnie motywacją, która przyda się w przeczekaniu dalszej absencji. Wierzę, że cała rehabilitacja przebiegnie planowo i w połowie października wrócę do specjalistycznych treningów.

– W dalszym ciągu żyje Pani możliwością treningów w New Jersey, czy takie wyloty już Pani spowszedniały?

– O rutynie nie może być mowy. Bardzo się cieszę, że pan Mariusz nadal wyciąga do mnie pomocną dłoń i stwarza mi ekstra warunki do trenowania. Pobyty w głównej siedzibie Global Boxing są dla mnie ogromnym przeżyciem, bo mam świadomość, jak wiele koleżanek i kolegów nie ma takiej możliwości. Gwarantuję, że nigdy nie będę tym znużona.

– Po raz trzeci będzie Pani gościć w North Bergen i znów nie z pustą ręką. W poprzednich miesiącach zdobyła Pani brąz młodzieżowych mistrzostw świata i czwarty tytuł mistrzyni Polski.

– Tylko w ten sposób mogę odwdzięczać się za dobroć. Trenuję, jak mogę i daję z siebie wszystko na zawodach, aby nie obniżyć lotów. Liczę, że po kontuzji utrzymam ten sam poziom sportowy.

– Rehabilitacja przebiega prawidłowo?

– Podczas ostatniej wizyty ortopeda, który mnie operował, powiedział, że wszystko goi się bardzo ładnie. To samo powtórzył rehabilitant, dlatego jestem pozytywnie usposobiona. Za miesiąc mam ponowną wizytę w Poznaniu, a w październiku przejdę badania, które wykażą, czy sprawność mięśnia wróciła w stopniu całkowitym.

– Miała Pani okres zwątpienia, a może wręcz załamania?

– Trudno powiedzieć… Na pewno zdawałam sobie sprawę, że jeśli operacja ma sprawić, że kontuzja nie będzie się pogłębiać, ani odnawiać, to muszę się zgodzić. Mam wrażenie, że podjęłam najlepszą decyzję. Inna sprawa, że nie mogę przeżyć sierpniowych mistrzostw Europy, które przejdą mi koło nosa.

Czuję żal, bo wiele obiecywałam sobie po tych zawodach, którymi chciałam udanie zakończyć okres startów w kategorii juniorek. Gdybym się uparła, pewnie dopięłabym celu, ale wiem, jak wiele osób byłoby przeciwnych, łącznie z trenerem. Zrozumiałam, że taka samowola byłaby obarczona zbyt wielkim ryzykiem i mogłaby zaważyć na mojej dalszej karierze.