Kamień u szyi

Barbara Rotter–Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Mama wyjmowała je kilka razy w roku na szczególne okazje. Na co dzień nosiła tylko kolczyki z opalami, broszkę z błękitnej emalii, czasem – srebrną bransoletkę.

Pod ręką, na toaletce, stał natomiast "kryształek”, w którym znaleźć można było "bezwartościowe” szkiełka – jakieś przedwojenne imitacje ze sklepu (o ile pamiętam) Boezego w Sukiennicach, sztuczną biżuterią z Jabloneksu. Potem dochodziły do tego korale z…papieru, plastyku i makaronu, miedziane naszyjniki, bransoletki i klipsy.

Papierowe korale zrobić potrafiło nawet dziecko, czyli ja. Brało się pasek różnobarwnego papieru (np. pakunkowego z wzorkami) w kształcie ostrego trójkąta i zwijało, poczynając od szerszego końca. "Czubek” należało przykleić, a na koniec całość pomalować bezbarwnym lakierem do paznokci. Równie prosto można było wykonać korale z plastyku. Wystarczyło zaopatrzyć się w rurkę o przekroju około pół centymetra, pociąć ją na półcentymetrowe odcinki, potem w jeden kawałeczek wepchnąć drugi, tak, by powstał kwadracik, i koralik gotowy.

Gdy byłam nastolatką, przyszła moda na biżuterię miedzianą. Robiono z niej dosłownie wszystko, nawet bransoletki dla mężczyzn, motywując to ochroną przed reumatyzmem.Teraz natomiast w codziennej biżuterii królują kamienie. Można je kupować zarówno na sztuki i samemu wyczarować z nich np. naszyjniki, jak i w gotowych wyrobach. Bywają tak piękne i oryginalne, że chętnie chodzi się nawet z kamieniem u szyi.

Nikt się nie zastanawia, czy szmaragd w pierścionku kosztującym kilka złotych jest dziełem natury, czy też wytworem rąk ludzkich. Na oko wyglądają przecież tak samo. Nikt też już się nie wstydzi noszenia ewidentnie sztucznej biżuterii – szkło zostało nobilitowane. Plastykowo–metalowe kolczyki, bransolety czy korale kupić można w supermarketach. Biżuteria jest dla wszystkich.