Kaplica św. Antoniego

Nabożeństwo w kaplicy Św. Antoniego (wg L.Oeser, Neusalza, 1840 r.) Fot. Marian Nędza, Artur Grzybowski (z książki Żupa Solna w Wieliczce)

Kiedyś było tu...

Najstarsza z podziemnych świątyń, znajdującą się na I poziomie kopalni, na głębokości 64 metrów, prezentuje styl barokowy. Na jej patrona wybrano św. Antoniego, uznawanego za sprzymierzeńca ludzi poszukujących i opiekuna górników kruszcowych.

Pierwsze nabożeństwo "u Antoniego" odprawiono w roku 1698. Już wtedy w sakralnym wnętrzu konieczne było ciągłe prowadzenie prac renowacyjnych, z uwagi na nieustanny proces ługowania (rozpuszczania) solnego wnętrza.

Kaplica dzieli się na trzy części: prezbiterium, nawę i przedsionek, przyozdobione wykonywanymi z białego złota rzeźbami. Na ołtarzu głównym znajdują się figury: Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz św. Antoniego. W oddzielonym od prezbiterium przedsionku stoją posągi świętych: Franciszka, Dominika, Pawła, Piotra oraz wykuta w soli ambona.

Natomiast w bocznych wnękach, pomiędzy kolumnami umieszczono figury świętych: Stanisława ze Szczepanowa i Klemensa, a w prezbiterium - postument króla Augusta II, panującego w Polsce w czasach powstawania kaplicy, oraz scenę pasyjną. Ta część sacrum - podobnie jak dwa boczne ołtarze poświęcone św. Piotrowi z Alcantary oraz św. Kazimierzowi - są dzisiaj w bardzo złym stanie. Proces niszczenia podziemnego sacrum postępuje, a rzeźby powoli zatracają pierwotne kształty, mimo wysiłków konserwatorów zabytków, by ocalić je dla kolejnych pokoleń.

(JOL)