Kapryśne lalki

Za kulisami teatru: Krzysztof Rzepecki

Wielką frajdę sprawiła panu Krzysztofowi realizacja projektu 8-letniego chłopca, który przysłał na konkurs rysunek renifera z zaprzęgu św. Mikołaja. - Musieliśmy odtworzyć wszystko, zgodnie zpomysłem dziecka, choć rysunek był mało precyzyjny. Renifer wyszedł jak żywy: poruszał nogami igłową. Dodziś jest wnaszym teatrze.
W pracowni pana Krzysztofa lalki leżą i wiszą niemal w każdym kącie. Są martwe. Robią wrażenie opuszczonych i zapomnianych. Kiedy mój rozmówca którąkolwiek z nich bierze w ręce - przywraca im życie, radość i wigor. Wszystko zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. A to sprawiają przecież jego sprawne palce. - Najważniejszy jest aktor____animator. Bez niego nasza praca nie miałaby sensu. To on daje życie martwej pałubie.
Marionetki najczęściej wykonuje się zdrewna lipowego, bo jest łatwe wobróbce. Niedawno przygotowywaliśmy lalkę Pinokia, którego animowała aktorka grająca również wżywym planie bohatera opowieści Collodiego. Reżyser chciał, by jej nos, zgodnie zhistorią, wydłużał się. No więc zastosowaliśmy pewien trick. Dzieciaki były zaskoczone. Przychodziły donas pytając, jak to zrobiliśmy. Amy wykorzystaliśmy stalową linkę dopodnoszenia bagażnika wpolonezie: ukryta była podpółmaską aktorki, która jednym, niewidocznym ruchem uruchamiała linkę itym samym nos zaczynał się powiększać. I__takie pomysły realizujemy. Ostatnio, podczas Festiwalu Dedykacje Beckett, zrobiona przeznas nadmarioneta wysokości człowieka fruwała nadTeatrem Słowackiego podczas ulicznego happeningu. Bardzo sprawnie animował ją nasz aktor -Krzysztof Falkowski. Wielkim wyzwaniem, bo wymagającym wymyślenia wielu tricków, była realizacja drewnianych lalek do"Balladyny". Reżyser zażyczył sobie, by Kostryn ucinał mieczem głowę Gralonowi. No to wymyśliliśmy mechanizm. Zkolei jedna zlalek brała doręki nóż igodziła nim wswoją ofiarę. Tego typu realizacje zawsze wymagają ścisłej współpracy zreżyserm, scenografem iaktorami.
W pracowni u pana Krzysztofa wykonuje się nie tylko piękne lalki, ale też nadaje się magiczne cechy rekwizytom: skrzyni, która zamyka się i otwiera bez ingerencji człowieka, stolikowi z wyrastającym nagle stosem książek. Tutaj wymyśla się przeróżne teatralne cudeńka, które podczas spektakli zapierają dech w piersiach najmłodszym widzom. - To nie jest tylko nasza zasługa, lecz wszystkich pracowni iprzede wszystkim aktorów. Oni potrafią tchnąć ducha wlalkę iobdarzyć ją ludzkimi cechami. Właściwie nie ma dla nas rzeczy niemożliwych dozrobienia. Nie uznajemy słów: nie da się. Przyokazji jesteśmy też "szpejarzami", zbieramy różne dziwne przedmioty, bo nigdy nie wiadomo, co doczego może się przydać. Areakcje naszych widzów, których nie sposób oszukać, świadczą otym, czy dobrze wykonaliśmy swoją pracę.
Jolanta Ciosek