Kasia i stenka

W porządku chronologicznym najpierw przyjechała Kasia Zielińska. Nasza, swoja, ze Starego Sącza przecież pochodzi, to prawie jak z Nowego. Sama to przyznała, wyśpiewując całą prawdę o sobie.

W porządku chronologicznym najpierw przyjechała Kasia Zielińska. Nasza, swoja, ze Starego Sącza przecież pochodzi, to prawie jak z Nowego. Sama to przyznała, wyśpiewując całą prawdę o sobie.

- Tutaj na tej scenie dawnego Domu Kultury Kolejarza zdobyłam pierwszą ważną dla mnie nagrodę za monodram - powiedziała Kasia do widzów. Janusz Michalik dorzucił, że miał w tym drobny udział, przygotowując do jednego z konkursów młodą adeptkę sztuki recytatorskiej: - To artystka, jedna z niewielu z naszych stron, której się udało, robi karierę. Niby to rzecz względna, ale jednak, przebiła się.

Kasia pozdrowiła swoją profesorkę ze szkoły średniej, rzuciła ciepłym okiem w stronę widowni, na której połowa ludzi przyjechała ze Starego Sącza. Szczególnie w stronę rodziców, których po koncercie zdążyła - wbrew wcześniejszym obawom - odwiedzić. Pędziła na noc do Poznania, na kolejny występ z Orkiestrą Reprezentacyjną Wojska Polskiego. Kontrakty jej się mnożą, robi się coraz popularniejsza na estradzie i w telewizji. Najbliższa sposobność do jej oglądania, to 30 października program II TV godz. 20. Na tegorocznym Festiwalu Piosenki Aktorskiej nagroda, pierwsze miejsce w krajowym konkursie sztuki estradowej, nagroda prezydenta Warszawy w konkursie piosenek Osieckiej. Nazbierało się splendorów, obdarowano ją kwiatami jak pannę młodą, sam starosta Jan Golonka zjawił się za kulisami z bukietem.

A Kasia zaśpiewała wszystkie ulubione utwory z ostatnich lat. Z egzaminów, konkursów i koncertów. Taka podróż sentymentalna razem z rodakami.

- Chciałam wypaść jak najlepiej, bo przecież śpiewałam przed swoimi - wyznała po występie. Na recital "Zielono mi" złożyło się 17 piosenek Korcza, Majewskiego, Kozłowskiego do słów Młynarskiego, Cygana i Osieckiej. Wyśpiewanych z małymi przerwami na złote myśli, spisane na zielonych karteczkach. Trochę w tym faktycznie jeszcze dziewczęcej zieleni, ale jak sama Kasia mówi, piosenka swoją drogą, a role w teatrze swoją.

- Gram u Wojtka Malajkata w "Stalowych magnoliach" jedną z sześciu kobiecych ról obok znakomitych aktorek, od których dużo się uczę - powiedziała Kasia. Z Krakowa za sławą przeniosła się do stolicy. No, żeby nie zapeszyć.

O sobotnim spektaklu "Celimena i kardynał" można powiedzieć tyle, że - jak na razie - prowadzi w moim rankingu na najciekawsze przedstawienie festiwalu. Wiele się na to składa. Po pierwsze tekst napisany ledwie dwadzieścia lat temu przez Francuza Jacquesa Rampala. To jego pierwsza próba dramaturgiczna i to jaka. Dopisanie "Mizantropa", jednej z najciekawszych, najgłębszą i najtrudniejszą sztukę Moliera! Dopisanie wierszem i dopisanie wspaniałe. Wszak Francuzi są mistrzami subtelnego romansu. Według Rampala, Alcest, zgorzkniały i odrzucony przez wszystkich za swoje bezkompromisowe poglądy, tytułowy mizantrop z Moliera, wdziewa sutannę i zostaje kardynałem. Celimena, niegdyś jego kochanka, także ukarana za zbyt frywolne traktowanie mężczyzn, znajduje wreszcie męża dla swoich dzieci. W obu rolach nie tracą swoich wyrazistych, skomplikowanych osobowości. Po latach spotykają się, by dalej prowadzić ryzykowną grę. Wojciech Malajkat, a szczególnie Danuta Stenka prowadzą ją po mistrzowsku. Rola Celimeny, jest jakby dla niej napisana. Zresztą chyba na tym polega talent aktorski, że nam się właśnie tak wydaje.