Kierdel i kierdelki

Było dawniej czymś zwyczajnym, że każdy góral miał parę owiec, taki kierdelek lub kierdel. Kiedy te owce wyprowadzano na wiosnę na hale, łączyły się w jeden wielki kierdel pod opieką bacy i juhasów.

Na którejś tam hali owce wypatrzyły sobie mały zgrabny kierdelek, który wyglądał na lepiej zorganizowany i powiedziały, że się obejdą bez bacy, a te mądrzejsze pokierują całym kierdelem, będą bronić go przed wilkiem czy niedźwiedziem, wskażą, gdzie lepsza trawa i gdzie się można schronić przed burzą.

Najpierw to nawet wychodziło, ale potem ten niby lepszy kierdel zaczął dbać tylko o siebie, a zaniedbywał pozostałe. Każdy musiał się starać o swoje. Tak że ważniejsze barany z „lepszego” kierdelka wyśmiewały się ordynarnymi słowami z kierdela, mówiąc, że właściwie go nie ma. Jest tylko zbiór kierdelków, z których każdy ciągnie do siebie, nie oglądając się na innych.

Aż wreszcie cały kierdel nie mógł tego znieść. Odsunięto przemądrzałe owce i opiekę nad kierdelem zlecono innym. Oczywiście zaczęły robić porządki po swojemu. A wtedy przemądrzałe w krzyk: - Co wy robicie? Rozwalacie nam kierdel! Niszczycie kierdel! - A, przepraszamy - usłyszały w odpowiedzi - przecież wyście mówiły, że kierdela nie ma. To co my rozwalamy?

A baca pomyślał, że jednak owce same rozumu nie mają. Warto im posłać jakiegoś Człowieka.

Oczywiście wszelkie podobieństwa do innych sytuacji są jak najbardziej nieprzypadkowe.