Kipi kasza: Kobiece zapasy

FLESZ - Południowokoreańska oferta budowy elektrowni jądrowych

Wśród ocalonych mieszkańców znalazło się tylko 28 tysięcy mężczyzn, 106 tysięcy kobiet i 86 tysięcy dzieci. Krótko mówiąc - na jednego dorosłego mężczyznę przypadały cztery kobiety. Efekty katastrofy nie dały na siebie czekać. Według świadectw z epoki, mężczyźni paragwajscy rozleniwili się, zaś kobiety tłumnie ruszyły do pracy w rolnictwie, administracji i przemyśle. Tak błyskawiczna emancypacja miała też drugą, nieoczekiwaną stronę. Ówcześni podróżnicy ze zdumieniem donosili o Paragwajkach spacerujących półnago po ulicach, by za wszelką cenę przyciągnąć uwagę płci przeciwnej.

Historia Paragwaju niespodziewanie przyszła mi do głowy przy lekturze zajmującego felietonu Marcina Mamonia, zatytułowanego „Miłość nie wyklucza”. Opisuje on niedawną demonstrację środowisk feministycznych na rzecz wpuszczenia do Polski znacznej liczby męskich, w większości, emigrantów z krajów Afryki i Bliskiego Wschodu. Wydarzenie to, które odbyło się na warszawskim Rondzie Praw Kobiet, tłumaczy Autor faktem, iż wyrazistych w poglądach mężczyzn zastąpili w świecie Zachodu metroseksualni „chłopcy na hulajnogach”.

Przyjmując powyższą hipotezę jako jedną z możliwych, chciałbym zaproponować inne, łagodniejsze dla Panów, wytłumaczenie. Istnieje w społecznościach ludzkich swoista „pamięć genetyczna”, przechowująca traumy i doświadczenia pokoleń. Także na naszych ziemiach obie wojny światowe pozostawiły po sobie znaczny niedobór mężczyzn, skutkujący dramatycznymi problemami ze znalezieniem kandydatów do zamążpójścia. Być może panująca dziś atmosfera geopolitycznej destabilizacji i covidowego lęku przed jutrem sprawiła, iż w sercach feministycznych demonstrantek zalęgło się niejasne przeczucie „Nadciąga katastrofa. Znowu zabraknie mężczyzn. Trzeba zrobić zapas!”.