K.K.K., czyli...

Najpierw Szuflada Wisławy Szymborskiej, w Muzeum Młodej Polski w Kamienicy Szołayskich. W rocznicę śmierci Poetki, pierwszego lutego otwarcie stałej wystawy Jej poświęconej. Siedzibę na ten cel zaoferowało Muzeum Narodowe w tymże właśnie budynku przy placu Szczepańskim. Zastanawiam się, czemu akurat tam? Jakie inne argumenty, poza atrakcyjnym (centralnym) usytuowaniem, zadecydowały o takim akurat „stowarzyszeniu sąsiedzkim”? Dali Bóg nie wiem, jak się może montować (uzupełniać, kontrastować?). Szuflada Szymborskiej ze spuścizną, stylistyką, „z duchem” młodopolszczyzny. Z pracami takiego choćby Wyspiańskiego? Nie znajduję w twórczości Szymborskiej jakichś tropów, nawiązań, słowem powinowactwa (powiedzmy luźniej „korespondencji kulturowej”) z tamtą epoką. Powiem, że nawet jest odwrotnie. Szymborska jest wręcz świadomie pozbawiona tego rodzaju konotacji. Od wersyfikacji poczynając, co jest oczywistą wolnością wyboru każdego artysty, po wszelkie inne „składowe wiersza” (motywy tematyczne, postaci, pejzaż, nastrój...) . W przypadku Szymborskiej, zaryzykuję więcej. Jest Ona wręcz programowo odwrócona od polskiej tradycji kulturowej. Od spuścizny kulturowej, historii, wszelkiej „lokalności”, nie wspominając już, nie daj Bóg, o jakichś aspektach „narodowo-religijnych”. Jeżeli coś się Jej trafia, to jakieś cierpkie napomknienia, ironiczne sceptycyzmy wobec tutejszości... Traktuje te obciążenia jako zbędne trudy, uciążliwe mozoły. (Świetne zresztą w wyrazie „ciężkie norwidy”). Skąd więc owa „izba pamięci” Poetki, jak mniemam – powagi i niepowagi (gry i zabawy) akurat pod tym dachem? Jak się tu ma dostawić owa Szuflada? Chyba że po prostu pomysł się trafił. No i akurat tu się wsunął? Wszelako nasuwa się kwestia – ktoś tu kogoś ma dopełnić, a jeśli nie? To zwyczajnie i tylko uświetnić? Młoda Polska Szymborską? Czy na odwrót? Dość bowiem już popracowano, aby niemal w guście gombrowiczowskim, Szymborska Poetką Wielką nam była. No i niech tak zostanie. Zwłaszcza że jak czytam w zaproszeniu, po patronkę dla owego wydarzenia sięgnięto też, najwyżej jak można. To obecna Pierwsza Dama, czyli Anna Komorowska. Nie znam się na wysokich patronatach i zaszczyceniach. Być może Anna Komorowska jest jakoś szczególnie predestynowana do zaszczytnego otwierania Szuflady Wisławy Szymborskiej? Nie wiem, więc milknę. Z całą pewnością widziałem, jak Małżonek Pani Prezydentowej, w swoim czasie (telewizja pokazywała) pił na tarasie Hotelu Starego herbatę w towarzystwie Poetki. To niemal po sąsiedzku muzeum . A to już coś. Powiem i więcej – w tej sprawie, „to by było na tyle”. Jak mawiał śp. Jan Stanisławski, profesor, może Państwo pamiętają, Mniemanologii Stosowanej.

Inny odprysk z dzisiejszego Kalejdoskopu. W czwartkowym wydaniu „Gazety w Krakowie” (w „Wyborczej”), którą to gazetę znajduję zwykle na stoliku w kawiarni, gdzie biorę kawę, czytam zapowiedź dyskusji na temat kultury w Krakowie. Proponowanej przez tutejszy Teatr Nowy. Dwóch panów z tej instytucji się wypowiada i zapowiada ową debatę. (Niestety, nie zapamiętałem ich godności, mówiąc z niedzisiejszą patyną). Skupiają się oni, nomen omen, na tytułowych, dzisiejszych trzech K. Mianowicie – Czy kultura w Krakowie musi być: „kołtuńska, konserwatywna, katolicka”? Wniosek więc uprawniony się snuje. Dokonali diagnozy i obraz kultury w Krakowie tak właśnie spostrzegają? Właśnie tak, na trzy K. Mon Dieu (konserwatywny i niechby na domiar najgorszego, katolicki) strzeż mnie przed postępowością i zapowiadanym otwarciem kulturowym owych z Nowego. Z Teatru Nowego. Zwłaszcza przed ich uniwersalnością, głębią i przypuszczam, również przed ich otwartością. Naturalnie, kulturową.