Klonowy liść ponownie jest ze złota

To był pierwszy finał igrzysk od 20 lat, w którym spotkały się drużyny z różnych kontynentów. W 1994 roku w Lille­hammer grały ze sobą także Szwecja z Kanadą. Wygrali po dramatycznym meczu i rzutach karnych Szwedzi. Pokolenie hokeistów, które wyjechało wczoraj w hali „Balszoj” na lód, wychowało się na tamtym wydarzeniu.

– To jedno z moich najwspanialszych wspomnień z dzieciństwa. I zapewne coś, co sprawiło, że zająłem się hokejem – opowiadał przed meczem Carl Hagelin, który w 1994 roku miał pięć lat. – Siedzieliśmy w domu u naszych sąsiadów, w dwie rodziny. Kiedy Peter Forsberg strzelił karnego, a Kariya nie dał rady, ojciec z radości aż podrzucał mnie do góry.

W Szwecji ten mecz obrósł w legendę. Moment, w którym Forsberg pokonuje kanadyjskiego bramkarza Coreya Hirscha, został nawet uwieczniony na znaczku pocztowym. – To miało wpływ na całą naszą generację. Wielu z nas zaczęło grać w hokeja właśnie po tym meczu – przypomniał bramkarz Henrik Lundqvist, który miał już jedno olimpijskie złoto, z Turynu.

Wczoraj Szwedzi chcieli napisać nową historię. Przed nimi jednak było trudne zadanie. W końcu mierzyli się nie tylko z mistrzami olimpijskimi z Vancouver (do Rosji przyjechało dziesięciu zawodników z tamtej drużyny), ale też najlepszą obroną tych igrzysk. Kanadyjczycy we wcześniejszych 5 meczach stracili tylko 3 gole, a bramkarz Carey Price bronił ze skutecznością 96,34 proc.

Szwedzi od początku mieli wielkie problemy ze zmianą tych statystyk. To Kanadyjczycy robili wszystko lepiej i dokładniej, ale nie porywająco. Nie było to bowiem wielkie widowisko, a w połączeniu z cichymi, wręcz apatycznymi trybunami w ogóle nie nadążało emocjami za rangą wydarzenia.

Do finału w Vancouver było tylko jedno podobieństwo. Znów można było zgłębiać fenomen Sidneya Crosby’ego, cudownego dziecka – dziś 26-letniego – kanadyjskiego hokeja. Wówczas nie błyszczał podczas olimpijskiego turnieju, jednak to jego gol w dogrywce finału dał Kanadzie zwycięstwo nad USA. Wczoraj też obudził się odpowiednim momencie. W 36 min podwyższył wynik na 2:0 – przechwycił krążek w tercji Szwedów i w błyskotliwy sposób wygrał pojedynek z Lundqvistem. To był jego pierwszy gol na tych igrzyskach (dotąd zaliczył zaledwie dwie asysty). Wcześniej, jeszcze w I tercji, szwedzkiego bramkarza pokonał Jonathan Toews.

W III tercji Kanadyjczycy zaczęli się rozpędzać. W 50 min pięknego gola – potężnym strzałem pod poprzeczkę – zdobył Chris Kunitz.

Zawodnicy spod znaku klonowego liścia zrewanżowali się Szwedom za porażkę w Lil­lehammer, ale emocji nie było na tyle, żeby tym razem też ktoś miał trafić na pocztowy znaczek. – Jak smakuje srebro? Zapytajcie za kilka dni, bo na razie okropnie – narzekał Lundqvist.

W meczu o brązowy medal Finlandia pokonała USA 5:0. Dwa gole zdobył niezniszczalny, 43-letni Teemu Selaenne. W Soczi już wcześniej stał się najstarszym zdobywcą gola w historii igrzysk. – Dwadzieścia sześć lat temu zaczynałem swoją przygodę z reprezentacją. To była wspaniała podróż i teraz ma piękne zakończenie – podsumował legendarny zawodnik.

Selaenne został wybrany najlepszym zawodnikiem imprezy (MVP). Tytuł najlepszego bramkarza przypadł Price’owi (obronił 97,2 proc. strzałów), obrońcy – Szwedowi Erikowi Karlsso­nowi, napastnika – Phi­l­­owi Kes­selowi z USA. Dwaj ostatni to także liderzy klasyfikacji kanadyjskiej, uzbierali po 8 punktów: Kessel miał 5 goli i 3 asysty, a Karlsson 4 bramki i 4 asysty.

Skład Kanady

Bramkarze: Roberto Luongo, Carey Price.

Obrońcy: Mike Smith, Duncan Keith, Dan Hamhuis, Shea Weber, Drew Doughty, Jay Bouwmeester, Alex Pietrangelo, Marc–Edouard Vlasic, P.K. Subban.

Napastnicy: Matt Duchene, Patrick Sharp, Patrick Marleau, Chris Kunitz, Ryan Getzlaf, Jonathan Toews, John Tavares, Jamie Benn, Corey Perry, Martin St–Louis, Patrice Bergeron, Rick Nash, Jeff Carter, Sidney Crosby.