Kowal

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Sądząc po czarnoczerwonym rysunku na ciele i sąsiedztwie lip, będzie to któryś z kowali, czyli roślinożernych pluskwiaków. Prócz faktycznego podobieństwa do groźnej pluskwy, (która, nawiasem mówiąc, jest owadem w naszej części Europy wymarłym i znanym głównie z rysunków, tudzież opowiadań), kowal jest zupełnie niegroźny. Ma co prawda pod spodem ciała kłujkę, ale używa jej do wysysania soków z lipy i innych roślin. Nie kryje się ze swoją obecnością, gdyż kontrastowy rysunek ciała to ostrzeżenie dla ptaków o wyjątkowo paskudnym smaku i zapachu. Kowale często zjawiają się w dużych grupach, gdy jesienią poszukują zimowych kryjówek i w ciągu lata. Co do masowych wędrówek w kierunku domu naszego Czytelnika, nie ośmielam się nawet zgadywał powodów. Ludzkie zabudowania o tej porze roku nie przedstawiają dla nich żadnej wartości. Może po prostu leży na trasie pluskwiakowej wędrówki. Zaś co do liczby, to pewnie nastąpiło coś w rodzaju masowego pojawu owadów spowodowanego dużą ilością pokarmu na pobliskich lipach, dobrą pogodą, brakiem wrogów naturalnych czy chorób. Lada moment pojawi się coś, co przywoła pluskwiaka kowala do porządku i zredukuje jego nadmierne pogłowie. Póki co, zaleciłem zaniepokojonemu obywatelowi środek obronny w postaci pierwszego owadobójczego środka ze sklepowej półki. Przecież obłażony i molestowany przez zastępy pluskwopodobnych owadów, nie będzie czekał z założonymi rekami aż zadziała mechanizm równowagi biologicznej.