Kredyt we frankach bez franków, czyli jak banki wpakowały tysiące Polaków w potężne kłopoty [WIDEO]

Kurs franka elektryzuje opinię publiczną, nawet tych, którzy nie mają kredytu hipotecznego w tej walucie. Większość z nas uważa, że umowa z bankiem jest nie do podważenia i czuje się w związku z tym bezsilna. My podpowiadamy, jak podważyć umowę z bankiem.

Źródło: TVN24 Biznes i Świat/x-news

Warto zacząć od początku, czyli sięgnąć pamięcią do pierwszej transzy przelewu i samej umowy, jaką podpisywaliśmy. Warto również odpowiedzieć sobie na pytanie: czy może umowa z bankiem o kredyt hipoteczny we franku w ogóle nie była umową na kredyt we franku?

I jak to się działo, że podpisaliśmy umowę na kredyt w helweckiej walucie, a dostaliśmy przelew w złotych polskich? Czy to jest prawnie dopuszczalne? I czy w związku z tym, skoro dostaliśmy przelew w złotówkach, nie powinniśmy przypadkiem spłacać w złotówkach? W krajach starej UE od dawna jest niedopuszczalne, żeby oferować takie produkty finansowe, obarczone wysokim ryzykiem.

Manipulacja banków polega na tym, że sprzedawano produkt finansowy, nie mając tego produktu fizycznie w kasie.

– Banki dawały kredyt we frankach, nie dostarczając franków, może nawet ich w ogóle nie mając w kasie. Ludzie dostawali kredyty frankowe w złotówkach i tylko tak mogli je wypłacić. Jeśli podpisujemy umowę na kredyt w obcej walucie, to powinniśmy otrzymać do dyspozycji przelew właśnie w tej walucie – twierdzi dr Aleksander Hetko, radca prawny z Wolf Theiss. – Innymi słowy, należy przyjąć, że kredyt walutowy wypłacany był w złotych i trzeba go rozliczyć w złotych, a nie we franku – tłumaczy Hetko.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 prawa bankowego, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel. Rzecz w tym, że banki nie oddawały do dyspozycji środków we frankach, tylko w złotych.

Wypłata kredytu w złotych nie była opcją kredytobiorców, tylko obowiązkowym elementem tego produktu pakietowego, inaczej nie można było uruchomić kredytu. Czyli tak naprawdę kredyt od samego początku nie był we frankach, tylko w złotych i był wypłacany nie we frankach, tylko w polskiej walucie.

– Umowa o kredyt walutowy miała więc charakter pozorny. Zgodnie zaś z art. 83 § 1 Kodeksu cywilnego, nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Z tego wynika, że umowę kredytu w frankach, w której nie ma opcji wypłaty kredytu we frankach, należy uznać za umowę kredytu w złotych i trzeba rozliczyć jako kredyt w złotych – dowodzi Hetko.

Do zarzutów wobec banku należy również dołożyć fakt, że nie można przy podpisywaniu umowy wynieść jej z banku w celu np. skonsultowania jej z prawnikiem lub finansistą. Nawet jeśli jeden z nich pofatygowałby się z klientem do banku, zmiana umowy w drodze negocjacji raczej nie przyniosłaby pożądanego efektu. Bank występuje tu na z góry wygranej pozycji, co niekoniecznie jest fair.

Mało tego, banki często sugerowały, a ich pracownicy wręcz namawiali kredytobiorców do sztucznego zawyżania zdolności kredytowej; o ile taka zdolność wyliczona dla kredytu w złotych wynosiła 1, to we frankach szwajcarskich np. 1,3; w efekcie konsumenci zarabiający w złotych już w tym momencie wstępowali na kruchy lód, delikatnie tam spychani przez doradców bankowych (motywowanych chęcią uzyskania za wszelką cenę prowizji).