Krzepienie narodowej dumy

Andrzej Kozioł: MOIM ZDANIEM

W czasie studiów, w każdy poniedziałek, w hali Wawelu przy ulicy Zwierzynieckiej (nie ma już tej hali, a szkoda) rozgrywaliśmy mecz Galicja kontra Reszta Świata. I wygrywaliśmy, chociaż przeciwnicy mieli czarnoskórego zawodnika, chyba z Ghany. Szkopuł polegał na tym, że mierzył on niewiele ponad sto sześćdziesiąt centymetrów, podczas gdy w galicyjskim zespole grało kilku sążnistych chłopów, między nimi Andrzej Nowak, dzisiaj tłumacz ze wszystkich języków, przede wszystkim z hiszpańskiego.

Po igrzyskach właściwych przyszedł czas na paraolimpiadę. Znów mecz Polska kontra Reszta Świata, ale specyficzny, bo przeciwko sobie stanęli niepełnosprawni sportowcy. I nagle okazało się, że nie jesteśmy tacy źli.

Sypnęło medalami, nasi inwalidzi zaprezentowali się całkiem nieźle, mimo iż nie rozpieszcza się ich tak jak zdrowych olimpijczyków.

Jednak ta olimpiada nie wywołuje zainteresowania. W telewizjach prawie jej nie pokazują, w prasie więcej uwagi poświęca się trzecioligowej piłce, nie mówiąc o meczu TVN kontra Politycy.

Podobno w Londynie stadiony są pełne (nawet osiemdziesią tysięcy widzów!), a u nas...

Dlaczego? Trudno powiedzieć. Może czujemy się zażenowani tym, że inwalidzi są lepsi od zdrowych, może uważamy, że powinni stać w kolejce w rejonowej przychodni. W rejonowej, publicznej, bo na wizyty w prywatnych gabinetach lekarskich ich nie stać Tak czy inaczej jakoś nie chcemy krzepić swojej narodowej dumy...