Książką Miesiąca. „Podróż do kresu pamięci”

Opublikowany przez Wydawnictwo BOSZ tom, znakomicie oprawiony graficznie przez Władysława Plutę, to pięknie poprowadzona przez Krzysztofa Orzechowskiego opowieść z życia. Po pierwsze rodzinnego (książkę zadedykował autor mamie i córce), a rodzina to wspaniale zakorzeniona w polskich dziejach i burzliwie przez nie doświadczona, co te wspomnienia barwnie oddają.

Po drugie opowieść dotyczy dekad spędzonych w teatrze: w krakowskiej PWST, w warszawskim Dramatycznym pod dyrekcją Holoubka, wreszcie w Krakowie, w Ludowym, gdzie autor był reżyserem, w Bagateli, której był dyrektorem i w Teatrze im. J. Słowackiego, którym kieruje od 1999 r.

Ale istotniejszy od samej faktografii jest intensywnie obecny w tej „podróży do kresu pamięci” ton refleksji. To rodzaj wspomnień dygresyjnych, które autor nasycił nienachalnymi komentarzami o odchodzącym świecie. Tym wokół, i tym zamkniętym w scenicznych murach.

Jakże odmiennym od tego, w jakim Krzysztof Orzechowski wyrastał, dojrzewał, o jakim sam mówi studentom jako profesor Akademii Teatralnej w Warszawie. Orzechowski nie wzbrania się przed dosadnymi określeniami, gdy pisze o niezdolnych reżyserach, gdy mówi o teatrze potwornie nudnym, bo monotematycznym i naśladowczym, ale nawet krytykując estetykę panującą w teatrze współczesnym czyni to elegancko. Bez tonu wyższości, bez połajanek, bez nazwisk.

Doświadczywszy teatru jako aktor, reżyser, dyrektor z żarliwością opowiada o świecie coraz bardziej nie swoim, nie kryjąc, że już się w nim nie odnajduje. To opowieść dojrzałego inteligenta, który z żalem konstatuje kres etosu inteligencji jako warstwy społecznej.

Podczas poniedziałkowego spotkania laudację wygłosi prof. Jacek Wojciechowski, po czym rozmowę z autorem, który odczyta fragmenty książki, poprowadzi niżej podpisany.