Kto nie chce pracować, niech też nie je!

Na razie mamy tysiące ludzi w żałobie po ofiarach Covidu-19 – w imię prawdy, także innych chorób. Mamy też u wielu, których dotknęła infekcja, pozostałości nie wszystkie zresztą ujawnione. Olbrzymia większość społeczeństwa przeżywa swoje normalne problemy – sukcesy i porażki, powiększone jeszcze przez uciążliwe pandemiczne ograniczenia. Wciąż jest wielu potrzebujących, wprost ubogich, czemu starają się zaradzić instytucje państwowe i kościelne oraz ludzie indywidualni, starający się pomoc tym, którzy pomocy rzeczywiście potrzebują.

Wielu ludziom powodzi się zupełnie nieźle, wielu jest bogatych. Jedni dzięki własnej solidnej pracy, inni dzięki umiejętnemu korzystaniu z rozmaitego rodzaju zasiłków, które otrzymują, a nawet wyłudzają. Takim nawet pracować się nie chce. Rodzi się pytanie, czy nasze społeczeństwo dojrzało do bogactwa.

Władze zapewniają, że celem polityki socjalnej jest dać każdemu pracę i odpowiednie wynagrodzenie. Jak więc wpłynąć na tych, którzy chcą się bogacić bez pracy albo kosztem innych. Apostoł Paweł pisze: "kto nie chce pracować, niech też i nie je".

Czeka nas więc wytężona praca nad przemianą całego społeczeństwa, a może i powinna się ona odbywać niekoniecznie wobec zagrożeń, jakim jest choćby pandemia.