Kto wyjeżdża

(G)

 (INF. WŁ.) Każdego roku ponad 700 tys. Polaków wyjeżdża do pracy za granicę. Większość pracuje tam bez wymaganego zezwolenia; jak wynika z danych Ministerstwa Pracy, w 1999 r. legalnie pracowało tylko 220 tys. Polaków. Wędrówki za granicę w poszukiwaniu pracy socjolodzy uznali za trwały element współczesnego życia.
 Na podstawie wyników sondażu socjologicznego można wskazać pewne cechy charakterystyczne dla osób wyjeżdżających "na saksy".
 Osoby w wieku 20-25 lat wyjeżdżają najczęściej na dwa - trzy miesiące, najmując się do prac domowych, jako pomoce kuchenne i przy remontach mieszkań. Zarobione pieniądze przeznaczają głównie na zwiedzanie, edukację i przyjemności. Pracują z reguły bez zezwolenia. Są to głównie studenci, mieszkańcy Warszawy i innych miast wojewódzkich.
 Sondaż przeprowadzony w 1996 r. wśród studentów SGGW, którzy wyjeżdżali w celach zarobkowych za granicę wykazał, że przebywali oni tam przeciętnie 7 tygodni, a ich zarobek uzyskany podczas jednego wyjazdu wynosił od 625 dolarów w Niemczech do 3520 dolarów w USA.
 Pracujące dorywczo za granicą osoby w wieku 30-40 lat to zazwyczaj mężczyźni, z wykształcenia technicy, pochodzący z małych miast, żonaci, z dwójką dzieci. Za granicą wykonują głównie prace budowlane. Zarobione pieniądze inwestują w budowę domu, w jego wyposażenie, kupno samochodu.
 Wśród "gastarbeiterów" w wieku 35-45 lat znajdują się pracownicy umysłowi. Wykonują oni prace remontowe, wynajmują się do winobrania, pracują w barach. W tej grupie są też oficerowie pracujący na morzu oraz osoby zatrudnione na podstawie kontraktów i stypendiów. Uzyskane dochody przeznaczają na podwyższenie standardu życia; zakup komputera, akcji, obligacji, na turystykę.
 Kobiety z niższym wykształceniem i mężczyźni po szkole zawodowej, mieszkańcy małych miast i wsi, rejestrowani jako bezrobotni, wyjeżdżają do prac sezonowych. Zarobione pieniądze przeznaczają na bieżące potrzeby.