Kto wywoływał Dziady?

Pierwsza ukazuje metody, jakich artysta używa w swoich trzech pracach, w których bohaterami stają się ludzie ze społecznych obrzeży: "Szczęśliwego Nowego Roku" (2011- -2013; w tym nową odsłonę filmu), "Czarne diamenty" (2012- -2013, premiera) i "Wózki" (2012, praca prezentowana dotąd jedynie w Mechelen w Belgii). "To metoda wytwarzania prototypów radykalnych społecznych działań, za pomocą których artysta pragnie bezpośrednio zaingerować w rzeczywistość zbytecznych (Bauman), wyrzuconych z kapitalistycznego systemu. Surowiec podejmuje się trudnej roli sytuacjonisty - akcjonizmu pierwszej potrzeby w rzeczywistości najniższej rangi.

Jednocześnie ingerencja i pomoc, jaką proponuje, idzie w poprzek konwencjom, sposobom wypracowanym na przykład przez służby socjalne, które automatycznie racjonalizują życie, ograniczając subiektywność, podmiotowość człowieka" - pisze kurator Stanisław Ruksza.

Drugą częścią wystawy jest osobna przestrzeń otwarta dla publiczności, dostępna przez 24 godziny na dobę (w piwnicy Bunkra Sztuki). To Poczekalnia, miejsce przeczekiwania do wiosny, życiowych zmian, ale i ludzkiego kontaktu. To punkt, który zostaje oddany wszystkim, "ze szczególnym wskazaniem na dziadów, odmieńców, performerów życia".

Tytuł wystawy nawiązuje do słynnego spektaklu - "Dziady" Adama Mickiewicza - w reżyserii Konrada Swinarskiego, pokazywanego w krakowskim Teatrze Starym od 1973 roku, do którego reżyser zaprosił krakowskich kloszardów. Odwołuje się też m.in. do etnograficznych kategorii (krakowskich) dziadów proszalnych spod kościołów. Ale to też projekt o "wykluczonych" (jak i tych, którzy sami wykluczają się).