Kult "Kult" (58)

Niezapomniane płyty polskiego rocka

Nowy zespół zaczął od trenowania w opuszczonym domu wujka Kazika w Radości. Co ważne, w pierwszym okresie (a był to czas stanu wojennego) "Kult" świadomie unikał mediów, bo nie chciał w jakikolwiek sposób legitymizować władzy Jaruzelskiego. Bojkot skończył się dopiero w 85 r., gdy... jednemu z muzyków grupy ktoś ukradł bardzo drogą i w dodatku pożyczoną gitarę basową. Oznaczać to mogło, że ów biedak będzie musiał gdzieś przez wiele miesięcy tyrać, aby ją odkupić. I wówczas - jak na zamówienie - Tonpress zaproponował, aby formacja nagrała jakiś utwór na składankę pt. "Jeszcze młodsza generacja". W efekcie, dzięki "Piosence młodych wioślarzy" (to ją właśnie zarejestrowano) zarobionych wtedy pieniędzy starczyło na spłatę części zadłużenia za nieszczęsny instrument oraz rozpoczął się historyczny - bo fonograficzny - period w biografii bandu. Pierwszym długogrającym jego elementem był album "Kult".
Płyta (wydana w 1986 r.) przyniosła 41 min muzyki i w jakimś stopniu zdefiniowała późniejszy styl Kultu. Ujmując rzecz najkrócej, był to nowofalowy, mile wzdęty (dzięki instrumentom dętym) rytmiczny rock, uzupełniony o nowocześnie brzmiące elementy funky, ska, reggae oraz psychodelii. Ten ciepły melanż kojarzył mi się nieco z tym, co grał wówczas brytyjski Madness. Tyle tylko, że był pozbawiony elementów typowej dla tego zespołu błazenady, bo dzięki tekstom miał ostentacyjnie religijny charakter. Religijny? A tak, gdyż większość piosenek była inteligentnymi rozważaniami na temat Boga i wiary oraz moralności i miłości. Ale, co ważne, nie było to coś, co można by uznać za jakąś formę rock'n'rollowej dewocji. À propos "słów" wiele wyjaśni z pewnością informacja, że dwóch z pierwotnych członków grupy odeszło z niej, bo zdecydowało się zostać świadkami Jehowy, a prawie cała reszta, w tym Kazik, dogłębnie studiowała Biblię.
Zanim powiem "amen", dodam jeszcze, że mimo iż "Kult" nie jest arcydziełem (przede wszystkim pod względem technicznym), to i tak, pomimo upływu lat, brzmi bardzo świeżo oraz, że na jego końcu można się zachwycić odlotową, bo grypsowaną wersją "Domu wschodzącego słońca".
Jerzy Skarżyński
"Radio Kraków"