Kultura reakcji

Zofia Gołubiew: DROBIAZGI KULTURY

Przed paroma tygodniami pisałam o tym, że sprzątanie miasta winno być uregulowane przez odpowiedzialnych za to urzędników. Spotkałam potem kilka osób, które – nawiązując do mojego tekstu – z satysfakcją i niemal z upodobaniem zaczęły narzekać na służby miejskie, przepisy itp.

A we mnie natychmiast budzi się przekora!

Nie zmieniając więc zdania o odpowiedzialności urzędników, chcę dzisiaj Państwu podać przykłady z własnego doświadczenia, świadczące o tym, że może i w sobie warto poszukać winy, a przynajmniej jej części.

Przed paroma laty, kiedy jeszcze paliłam papierosy, i to dużo!, wracaliśmy z mężem z Zakopanego i stanęliśmy na światłach na Matecznym. Właśnie skończyłam kolejnego ekstramocnego i uchyliwszy okno wyrzuciłam peta na jezdnię. Na sąsiednim pasie stał samochód, którego kierowca, z wyglądu miły i przystojny pan, zaczął mi dawać jakieś znaki. Pomyślałam, że chce o coś spytać, opuściłam więc szybę i mówię: „Słucham pana?”. A on na to bardzo uprzejmie: „Przepraszam, ale papieros pani upadł”. Boże! Byłam czerwona ze wstydu. Dobrze, że światła się zmieniły i ruszyliśmy – on prosto, my w lewo. Ale, przysięgam, nigdy więcej nie rzuciłam peta na ulicę.

Pamiętam też, jak kiedyś czekałam na tramwaj na placu Wszystkich Świętych. Zaobserwowałam dość młodą, modnie i drogo ubraną kobietę, która przechadzała się niecierpliwie po chodniku z miną typu: „Ja tu tylko chwilowo, przez przypadek, bo mój supermercedes się zepsuł”. Krótko mówiąc – dama w pretensjach. Tramwaj nie nadjeżdżał, wyciągnęła z torebki batonik, rozpakowała, a opakowanie zmięła i rzuciła na chodnik. Obok stał mężczyzna, który wyglądał na ubogiego chłopa czy robotnika – kiepsko ubrany, tzw. prosty człowiek. Bez słowa podszedł, podniósł ten papierek po batonie i wrzucił do stojącego dwa metry dalej kosza.

Kultura reakcji – zamiast wytykania i pouczania. Czy skuteczna? Wierzę, że tak, bo bardzo zawstydzająca.

Tak więc – zanim zaczniemy narzekać i krytykować innych – bijmy się najpierw we własne piersi, skoro chcemy się uważać za osoby kulturalne.

Wszystko to nie zmienia oczywiście faktu, że czystość naszych ulic zależy przede wszystkim od ich sprzątania.