Ledwo co się nowy rok zaczął...

Ledwo co witaliśmy 2015 – z nadzieją (głupią, jak zawsze), że wreszcie będzie ona matką mądrych... Ledwo co w Operze Krakowskiej wybrzmiał wspaniały koncert sylwestrowy przygotowany przez dyrektora Bogusława Nowaka z maestro Tomaszem Tokarczykiem jako kapitanem. Z załogą, którą tworzyli m.in.: Katarzyna Oleś-Blacha, Monika Korybalska, Stanisław Kufluk, Andrzej Lampert... Bo też odbywał się ów koncert w entourage’u lotniska, rzecz jasna, naszego, w Balicach, bo sam Kraków Airport go wspierał... Co, daj Boże, niech czyni, jak rok długi (choć tak szybko zleci).

Ledwo co Marzena i Krzysztof Pierścionkowie w swym Hotelu Rubinstein zgromadzili tłum gości, by pokłonili się sobie wzajem i temu 2015... U nich, tradycyjnie, spotyka się kwiat świata polityki, medycyny, mediów i ludzi kultury, a ci przy Szerokiej 12 zawsze są witani z czułością. Alicja Węgorzewska dała wspaniały minirecital, zaśpiewała nawet córka gospodarzy Adrianna, mając za akompaniatora samego Konrada Mastyłę, a pewnie mógłby zasiąść do instrumentu i Romuald Lipko. Dało się też zauważyć Małgorzatę Foremniak i Joannę Trzepiecińską, które bawił rozmową gen. Mieczysław Bieniek. A może odwrotnie?

Ledwo co słuchałem wspomnianej mezzosopranistki podczas kolejnego wieczoru, kiedy to w Auditorium Maximum UJ Anna Szałapak wystąpiła w roli gospodyni „Uniwersyteckiego koncertu noworocznego z szopką w tle”... Nie mam wątpliwości, że będzie to czarowny wieczór – mówił rektor, prof. Wojciech Nowak, witając publiczność (w pierwszym rzędzie Ewa Lipska i Zygmunt Konieczny) – i oczywiście tak było.

Być musiało zresztą, skoro kolędnikami byli Anna Szałapak – jako anioł, Jacek Wójcicki – jemu diabłem być przyszło (a kolęduje, jak przyznał, od 4. roku życia), Andrzej i Jacek Zielińscy oraz Alicja Węgorzewska, jak i niespodziewanie Maja Sikorowska, która śpiewała w zastępstwie taty Andrzeja; ten, chory, jedynie jej akompaniował. „Maja Sikorowska i jej gitarzysta” – zauważył Artur Andrus, który bawił zebranych m.in. zrymowaną niemal a vista balladą dziadowską do tekstów z bieżących wydań „Dziennika Polskiego” i „Gazety Krakowskiej”.

Ledwo co świętowałem jubileusz Novmaru, któremu stuknęło ćwierćwiecze... Krakowska firma, dzieło Wiesława Nowaka – absolwenta AGH, która się nim chlubi – w Polsce nie jest specjalnie znana, za to w 42 krajach świata jak najbardziej. Wytwórnie pasz, kotły energetyczne, konstrukcje stalowe, gigantyczne kominy – to jej codzienność.

Ale ma firma Wiesława Nowaka i inne oblicze – on żartobliwie określa je „myślami Hamleta” – czego przejawem założone Kulturalne Towarzystwo Novmaru. Sam Nowak pisze fraszki, jak i teksty piosenek, zebrane m.in. na. płycie „Mej ukochanej AGH – Radosno nowina” z muzyką Andrzeja Zaryckiego. Śpiewają zaprzyjaźnieni z Nowakiem muzycy zespołu Krywań, jak i jego żona Masza. Nie brakło ich oczywiście na jubileuszowych uroczystościach, obok Beaty Rybotyckiej, Jacka Wójcickiego, Jerzego Treli i Krzysztofa Jasińskiego, bo też i w jego STU świętowano. Przyjechały też tego dnia dzieci z Ośrodka Opiekuńczo-Wychowawczego „Dzieło Pomocy Dzieciom”, z Krakowa i Żmiącej, od lat doświadczające (a nie są odosobnione) szczodrości wujka Wiesia.

Tak miło się ten rok zaczął, i oby taki był do 31 grudnia. To już za moment. I takiego roku Państwu życzę – kulturalnego, z aniołami w tle albo diabłem Wójcickim, pośród dobrych ludzi. Wtedy i upływ czasu będzie lżej doskwierał.

I niech „myśli Hamleta” przesłonią myśl „Kisiela”!