Lekcja taktyki

U Jose Mourinho zapewne nie znalazłby zrozumienia, ale tak się składa, że w polskiej ekstraklasie Portugalczyk na razie nie pracuje. A do naszych realiów ten cytat pasuje jak ulał.

No więc wyspecjalizowaliśmy się w mówieniu o systemach gry, fetyszyzujemy ustawienia, a eksperci oświecają ciemny lud taktycznymi analizami. Dziś byle gołowąs z pamięci wyrecytuje zalety gry na 4 obrońców, ma się rozumieć, że z uwzględnieniem różnych wariantów i mutacji, wie, kto to „siódemka”, a kto „dziewiątka”, a obudzony w środku nocy bez pudła rozpozna krycie strefą. Itd., itp.

Szkoda jedynie, że teoria znacząco wyprzedziła u nas praktykę. Nadaliśmy taktyce znaczenie absolutnie kluczowe, choć w polskiej lidze ciągle o wiele ważniejsze są pojemne płuca, mocne nogi i determinacja. No, umiejętność kopania piłki – przynajmniej na elementarnym poziomie zaawansowania – też jest nie do przecenienia.

Ofiarą takiego podejścia stał się choćby Robert Podoliński, któremu nie starczyło uporu i siły przebicia do realizowania autorskiej wizji w Cracovii. Do znudzenia był wypytywany o grę na trzech obrońców i pouczany, że nie tędy droga. A jaki ta taktyka miała wpływ na słabe wyniki Cracovii?

Klnę się na majątek Comarchu, że żaden. Może zawinił trener, który źle przygotował zespół, może piłkarze, którzy z reguły nie lubią się uczyć i wszystko wiedzą lepiej, a może znów zadziałała czarna magia, która co roku flekuje Cracovię do roli ligowego autsajdera. Taktyka w każdym razie nie ma tu nic do rzeczy. Zresztą, nawet gdy Podoliński w końcu się ugiął – podobno pod mocnym naporem prezesa Filipiaka – i zmienił system, to najpierw wygrał z Lechią, ale potem zebrał ciężki łomot w Chorzowie. To cenna lekcja. Bo w polskiej lidze nie taktyka, lecz chęć szczera...