Liga wernisażowa

Wernisaż to uroczyste otwarcie wystawy. Zależnie od prestiżu galerii i wielkości ekspozycji przychodzi nań od kilku do kilkuset ludzi. Jeżeli wystawia mało znana postać poza swoim miastem, nie może liczyć nawet na własną rodzinę i bliskich przyjaciół, co najwyżej zjawi się kilku przypadkowych gryzipiórków.

Z kolei, jeśli prezentowany jest młody, przystojny artysta lub lubiany profesor, pojawi się zapewne na wernisażu gromadka gimnazjalistek. Wielkie otwarcia w wielkich galeriach przyciągają zazwyczaj wielkie tłumy, często także przedstawicieli władzy.

Jak trafić na wernisaż? Zdarza się, że informują o nich gazety. Jeśli nie, to pod koniec tygodnia późnym popołudniem wystarczy pokręcić się koło galerii – jeżeli zobaczymy tłumek, to znaczy, że się zaczęło. Na którymś z kolejnych wernisaży powinniśmy przełamać nieśmiałość i zagadnąć artystę. Dowiemy się od niego, że każdy bywalec wernisaży musi mieć swój rynsztunek. Wystarczy spojrzeć, jak ubrany jest artysta, następnym razem ubrać się tak jak on – na czarno.

Wernisaż – wydawałoby się rzecz łatwa i przyjemna. Zachowajmy jednak czujność. Potrzebujemy na przykład nie rzucającej się w oczy butelki do zlewania drinków. Mój typ to plastikowe buteleczki o pojemności 0,75 litra, a jeżeli mają wąską szyjkę – pamiętajmy o lejku! Po paru drinkach celuje się o wiele gorzej!

Zawierając znajomości musimy unikać jak ognia pretensjonalnych typów udających artystów. Poznamy ich po tym, że źle i dużo mówią o innych artystach, sugerując, że wystawa, na której się znajdujecie, jest zupełnie nieudana, a polscy kuratorzy, w ramach spisku przeciwko dobrej sztuce, pokazują tylko jakieś niezrozumiałe instalacje.

Jeżeli szczęśliwie unikniemy tego i innych niebezpieczeństw, wkrótce doczekamy się awansu. Sympatyczna pani, która będzie się do nas uśmiechać, okaże się szefową galerii, w której byliśmy na wernisażu tydzień wcześniej. To ona wyśle na nasz domowy adres pierwsze oficjalne zaproszenie na wernisaż. A to znak, że awansowaliśmy do elitarnej ligi wernisażowej.