Lokatorzy Pałacu Prasy

Tego dnia wydawnictwo przeniosło się z dotychczasowej siedziby przy ul. Basztowej 18. Przeprowadzka objęła redakcję, administrację i ekspedycję dziennika „Ilustrowany Kurier Codzienny” oraz tygodnika „Światowid”. Następny numer „Ikaca” wyszedł w większej objętości i większym nakładzie, a gazetę wydrukowano na nowych maszynach rotacyjnych stojących w gmachu przy Wielopolu.

Historia tego budynku zaczyna się w latach 50. XIX w. Wybudowano tam wtedy piętrową kamienicę mieszkalną, której właścicielami byli Józefa i Sebastian Trzcińscy. Miejsce, w którym stanęła nazywano w Krakowie Psią Górką, jako że teren wznosił się nieco (zniwelowano go potem podczas budowy linii tramwajowej z Rynku Głównego do Plant Dietlowskich), a przed wiekami miał się tam znajdować cmentarz kalwiński (kalwinów nazywano „psami”).

W 1920 r. dom kupiła spółka akcyjna Bazar Polski i na jego miejscu wybudowała rok później duży, nowoczesny, pięciopiętrowy gmach mający służyć jako dom towarowy.

Projektantami budynku nazwanego Bazarem byli znani krakowscy architekci Tadeusz Stryjeński i Franciszek Mączyński. Niestety, dom towarowy w krakowskich warunkach się nie przyjął, a spółka zbankrutowała. W 1924 r. gmach na potrzeby wydawnictwa, redakcji i drukarni nabył Marian Dąbrowski.

Był on już wtedy właścicielem największej krajowej gazety - „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” i największego wydawnictwa prasowego - „IKC”. Założony przez niego w 1910 r. „Kurier” był początkowo sensacyjną bulwarówką rywalizującą na terenie Krakowa z „Gońcem Krakowskim” i „Nową Reformą”.

Z czasem jednak wyewoluował w poważną i nowocześnie redagowaną gazetę. Po 1918 r. „Ikac” stał się dziennikiem ogólnopolskim i zyskał dużą popularność. Aż do 1939 r. wiódł prym na polskim rynku prasowym.

Początkowo redakcja „Kuriera” mieściła się w Pałacu Spiskim przy Rynku Głównym (w dzisiejszej sali Tetmajerowskiej restauracji Hawełka). Następnie zaś w drukarni braci Koziańskich przy ul. Karmelickiej 16, później w budynku Drukarni Narodowej przy ul. Wolskiej (dziś Piłsudskiego), a jeszcze później w trzypiętrowej oficynie przy ul. Basztowej 18. Dobrze położona reprezentacyjna kamienica przy Wielopolu dobrze nadawała się na siedzibę rosnącego w siłę wydawnictwa.

Znalazły w niej siedzibę redakcje licznych tytułów wydawanych przez Dąbrowskiego, tygodników: „Światowid”, „Na szerokim świecie”, „Wróble na dachu”, „Raz, dwa, trzy” i „Tajny detektyw” oraz dzienników: „IKC” oraz „Tempo dnia”. Bazar Polski zaczął być w związku z tym nazywany Pałacem Prasy i stał się ważnym miejscem na mapie miasta.

Życie tętniło w nim całą dobę. W ciągu dnia pracowały liczne redakcje, pojawiali się goście, czytelnicy i interesanci. W witrynach wywieszano świeżo wydrukowane strony gazety oraz komunikaty z najnowszymi wiadomościami (w tym wynikami sportowymi). Ustawiały się przed nimi grupki czytelników. W latach 30. na fasadzie pojawiła się elektryczna tablica, na której wyświetlano wiadomości. To również cieszyło się wśród krakowian dużą popularnością.

Wieczorami i w nocy w budynku nadal toczyła się praca. Przez oświetlone okna na parterze zobaczyć można było drukarzy pracujących nad nowym numerem gazety. Rano spod Pałacu wyjeżdżały ciężarówki rozwożące „Kuriera” do punktów sprzedaży i na dworzec kolejowy.

Siedzibę „Ikaca” odwiedzali wszyscy ważni gości przyjeżdżający do Krakowa: politycy, dyplomaci, artyści, ale też wycieczki szkolne i turystyczne, chóry, skauci, wojskowi, kombatanci. Zwyczajem było, że goście fotografowali się na dachu budynku, skąd roztaczał się piękny widok na miasto.

Podczas wojny budynek został zajęty przez Niemców. Umieszczono w nim redakcje wydawanych przez nich gazet gadzinowych. W styczniu 1945 r. w Pałacu Prasy zaczęto tworzyć nową gazetę - „Dziennik Krakowski” zmieniony krótko później w „Dziennik Polski”. Potem wprowadziły się tam redakcje innych krakowskich gazet, m.in. „Echa Krakowa”, „Tempa” i „Gazety Krakowskiej”. Budynek znów żył całą dobę. Oświetlony gmach u zbiegu dwóch ulic kojarzył się z prującym falę okrętem, stąd inna jego nazwa - „Krążownik Wielopole”.

W latach 90. ub.w. z Pałacu wyprowadziły się inne tytuły, a pozostał tylko „Dziennik Polski”. Prasowa kariera Pałacu Prasy definitywnie zakończyła się w październiku 2011 r., gdy również „Dzien- nik” musiał go opuścić. Dziś budynek pełni funkcję biurową.