Łyszkowice. Na początku niewiele osób wiedziało, czym są warsztaty terapii zajęciowej

WIDEO: Tragedia w Bukowinie

- Warsztaty Terapii Zajęciowej przy Domu Pomocy Społecznej w Łyszkowicach powstały 20 lat temu. To Pani była wtedy dyrektorem DPS. Jak to się stało, że taka instytucja powstała właśnie u was?

- Podobne warsztaty zaczęły wtedy powstawać w Krakowie i na terenie całego województwa. Od razu sobie wtedy pomyślałam, że skoro gdzie indziej mogą być, to dlaczego nie u mnie. Poprosiłam do siebie panie kierowniczki, zaczęłyśmy rozmawiać, pojawiły się jakieś pierwsze pomysły. Potem pojechałam do działających już WTZ oraz do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z pytaniem, jakie są możliwości zdobycia środków na ten cel. Od razu otrzymałam ogromne wsparcie ze strony pani Bogusławy Słońskiej, która w tej chwili pełni obowiązki dyrektora PFRON. Zachęciła mnie do tego, żebym przygotowała założenia warsztatów i obiecała pomoc w ich realizacji. Przyznam, że gdyby nie ona, być może nic by z naszych planów nie wyszło.
- Z czym był największy problem? Bo zdaje się czasu mieliście niewiele.

- Na samo przygotowanie warsztatów czasu mieliśmy sporo. Natomiast pieniądze mogły zostać uruchomione w momencie podpisania umów. A to się stało 15 grudnia i dopiero wtedy środki trafiły do Starostwa. Zaczęła się walka o wyposażenie i inne rzeczy. Wszystko trzeba było kupić przed końcem roku.

- Ale trzeba było też pozyskać uczestników takich warsztatów. Jak wyglądała rekrutacja? To była wtedy zupełna nowość.

- Mieliśmy dobre rozeznanie w terenie. Wiedzieliśmy, w których miejscowościach mieszkają osoby, które mogłyby z takich warsztatów korzystać. Bardzo pomocni byli nasi pracownicy, którzy znali swoje środowiska i podpowiadali, do kogo należałoby się udać. Dlatego jeździłyśmy po wsiach i rozmawiałyśmy z rodzicami namawiając, by zapisały swoje niepełnosprawne dzieci na warsztaty. Przekonywałyśmy, że osoby, które większość czasu spędzały, patrząc w okno, wychodząc najwyżej na podwórko, mogą zacząć funkcjonować w społeczeństwie. Nie zawsze było to łatwe. Wiele osób kojarzyło naszą działalność nie tyle z domem pomocy społecznej, co z domem starców. Niektórzy początkowo traktowali to jako pewną ujmę, że ich dziecko znajdzie się w tego typu placówce.

- Czyli niespecjalnie się do tego palili...

- Nikt wtedy nie wiedział, co to są warsztaty terapii, jak one funkcjonują. Wyjaśnialiśmy wszystko po kolei: że dzieci będą dostawać posiłek, wsparcie, będą się uczyć nowych rzeczy. Słyszeliśmy nieraz: a on nic nie potrafi. Mówiłyśmy, że teraz nie potrafi, ale będzie się u nas uczył, a jak zacznie robić postępy, to i rodzicom będzie łatwiej. Wyłoniła się wtedy grupa aktywnych rodziców, która zaczynała te informacje rozpowszechniać. Z ich strony otrzymaliśmy duże wsparcie, gdyż zachęcali swoich znajomych, którzy mieli podobną sytuację.

- Zapewne były pytania o dojazd do Łyszkowic.

- To był kolejny problem. Musieliśmy zapewnić rodziców, że uczestnicy zajęć będą dowożeni i odwożeni do domu po ich zakończeniu.

- Były przypadki, że ktoś zrezygnował z udziału w warsztatach?

- Przypominam sobie jedna taka sytuację, choć nie pamiętam, w jakiej to było miejscowości. Była to rodzina, w której było kilka osób niepełnosprawnych intelektualnie i chorych psychicznie. Dwie z nich zaczęły przyjeżdżać na zajęcia, ale potem przestały. Nie potrafię powiedzieć, co się później z nimi stało. W każdym razie bardzo żałowaliśmy, że podjęli taką decyzję. Młoda dziewczyna, która uczęszczała na nasze zajęcia wymagała bardzo intensywnego wsparcia.

- Gdy dzisiaj, z okazji dwudziestolecia WTZ, przyjechała Pani na spotkanie, udało się rozpoznać znajome twarze?

- Jasne, że tak. Wyściskaliśmy się tutaj przed uroczystością z nimi, z rodzicami. Zresztą widujemy się od czasu do czasu, bo choć nie pracuję już w Łyszkowicach wiele lat, cały czas staram się pomagać Mam przyjaciół, którzy wspierali nas, gdy jeszcze byłam tu dyrektorem i cały czas starają się być pomocni. Właśnie wybieram się na Śląsk, aby odebrać kawę dla DPS. Podczas czerwcowego Dnia Spełnionych Marzeń na pewno dla nikogo jej nie zabraknie.