Ma trzynaścioro wnuków i sześciu prawnuków. Wyjątkowy dziadek z Dziekanowic

- Dziadek to brzmi dumnie. Pan nosi tę dumę od ... 1978 roku?

- Tak. Mój najstarszy wnuk Mateusz urodził się przed ... czterdziestu laty. Ukończył krakowską Akademię Sztuk Pięknych i dzisiaj pracuje w swoim zawodzie w Warszawie.

- Tymczasem najmłodsza wnuczka, Julka ma ...?

- Trzy latka.

- Wszystko zaczęło się jednak od Pana dzieci?

- Wraz z żoną Antoniną, z którą jesteśmy małżeństwem od 62 lat mamy czwórkę dzieci. Trzy córki: Bogusławę, Marię i Iwonę oraz syna Waldemara. Każde z tych dzieci ma już swoje dzieci, a te dzieci swoje dzieci. Najstarsza liczy sobie ... 61 lat.

- Zatem jest Pan nie tylko dziadkiem, ale także pradziadkiem?

- Mam czterech wnuków i dziewięć wnuczek oraz sześciu prawnuków, wszyscy chłopcy.

- Pana dzieci i wnuki rozsiane są po świecie?

- W większości tak. Część mieszka w dalekiej Anglii, część w Warszawie, w Krakowie, Rzeszowie, część w niedalekim Sierakowie i tylko córka Iwona z mężem i czwórką wnuków mieszka z nami pod jednym dachem.

- Kiedyś w Pana domu funkcjonowała rodzina zastępcza, można zatem rzec, że miał Pan także wnuki „przyszywane”?

- Tak. Były to dzieci kierowane przez sąd do prowadzonej przez moją córkę rodzinę zastępczą.

- Czy traktował je Pan na równi z wnukami biologicznymi?

- Tak, te dzieci traktowałem jak swoje własne wnuki. Byłem zauroczony tym jak wspaniale rozwijała się przyjaźń pomiędzy dziećmi, jak pomagały sobie jedno drugiemu, jak się kochały. Do dzisiaj modlę się za tamte dzieci, chociaż rodzina zastępcza nie funkcjonuje już w moim domu od ponad trzech lat.

- Co to znaczy być dobrym dziadkiem?

- To według mnie uczyć swoje wnuki takich cech charakteru jak: uczciwość, troska o innych, miłość. Także patriotyzmu.

- Czy jest Pan dobrym dziadkiem?

- Myślę, że tak, staram się bowiem wpajać wnukom wymienione wcześniej przymioty charakteru.

- Z jakim skutkiem?

- Niestety z różnym. W duchu, gdzieś głęboko skrywam odrobinę żalu, że nie udało mi się przekazać moim wnukom cech duchowych, jakie sam posiadłem wychowując się w katolickiej rodzinie. Mam poczucie tego, że nie udało mi się wszczepić pierwiastków altruizmu, który dla mnie był i wciąż jest tak ważny.

- W czym upatruje Pan przyczyn takiego stanu rzeczy?

- W dzisiejszej popularności komputerów i telefonów komórkowych, które zbyt często wygrywają u dzieci i młodzieży z innymi, daleko ważniejszymi aspektami życia.

- Jak często spotyka się Pan ze swoimi wnukami?

- Raz na jakiś czas przy okazji urodzin czy jubileuszów. Na moich osiemdziesiątych urodzinach spotkało się ponad 30 osób. Czwórkę wnuków mam na co dzień, mieszkają bowiem razem z nami.

- Porozmawiajmy teraz przez chwilę o Panu. Jest Pan znany ze swojej działalności społecznej, także z działalności na rzecz sportu?

- Działam w miejscowej jednostce OSP. Strażakiem był mój dziadek, mój tata, więc podtrzymuję tę tradycję pełniąc dzisiaj funkcję sekretarza jednostki. Namawiałem wnuka, aby też został strażakiem, ale nie miał czasu, bo zajęty był grą w zespole instrumentalnym. Jestem od 48 lat wiernym kibicem Cracovii, w swojej rodzinnej wsi założyłem klub sportowy Dziecanovia, jestem propagatorem gry w szachy, działam w Radzie Parafialnej. Praca społeczna zawsze towarzyszyła mi w moim życiu i tak jest do dziś, mimo iż mam już 86 lat.

- Czy któryś z wnuków poszedł lub wyraża chęć pójścia śladami dziadka?

- Niestety nie. Nie udało mi się przekazać wnukom moich sportowych pasji. Mam jednak nadzieję, że w tej materii nie wszystko jeszcze stracone.

ZOBACZ KONIECZNIE:

Miss Studniówki 2018. Zobacz najpiękniejsze dziewczyny!	Nie znasz tych miejsc? Nie jesteś krakusem QUIZ
Ile tak naprawdę zarabiają kasjerzy? Wcale nie tak mało!	Najlepsze dzielnice w Krakowie? RANKING

WIDEO:Magnes, Kultura Gazura, odc. 35

Autor: Gazeta Krakowska, Dziennik Polski, Nasze Miasto