Mała czarna

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

No bo cóż to takiego, kawka? Małe, czarne, hałaśliwe. Nazwa ptaka wzięła się z charakterystycznego głosu wydawanego przez przestraszone zwierzaki. Ludzie powszechnie uważają, że barwa ptaka wzięła się od sadzy, którym miał się upaprać, zakładając gniazda w kominach. To plotka, bowiem tak samo czarne są kawki wyłażące z przewodu wentylacyjnego czy szczeliny w murach, gdzie może jest i brudno, ale sadzy na pewno brak. Smoliście czarne wyszły spod ręki Stwórcy i już.

Niecały wiek temu rzadko bywały w miastach, by po wojnie stać się już stałym elementem miejskiego krajobrazu. Wszystko za sprawą powojennych ruin. Kawki to dzieci gór, a że są bardzo inteligentne szybko przeniosły się na podobne do skał resztki budynków. W mieście i o jedzenie łatwiej, bo prócz owadów czy nasion można poszukać czegoś smacznego na śmietnikach. Można też zwędzić kawałek kiełbasy przygotowanej na grilla i karmę z psiej miski. Oprócz zatykania kominów i hałasów są prawdziwą zmorą właścicieli parkowanych "pod chmurką" samochodów. Gdyby słowa mogły zabijać, to z powodu zniszczonego odchodami lakieru stada kawek powinny dawno paść trupem. O ile wizycie w kominach zapobiega kawałek siatki, to do dywanowych nalotów, niestety, trzeba przywyknąć. Kawki w tej chwili remontują gniazda. Pary czarnych ptaków zgodliwie znoszą patyki, trawki i zwykłe śmieci. Mogą zniszczyć kawałek dachu, wydzierając z niego wełnę mineralną, ale skrzętnie ominą nieprzyjemnie kłującą watę szklaną. Wysiadywanie jaj to sprawa wyłącznie mamusi, a w tym czasie tata troskliwie dokarmia małżonkę. Później cała kolonia zgodnie karmi swoje młode, nie bacząc na więzy pokrewieństwa. Kawki żyją w izolowanych grupach czy raczej klanach. Obowiązuje tam staranie przestrzegana hierarchia ważności i każdy doskonale wie, kogo można skubnąć, a komu trzeba zlatywać z drogi. Klany mają też swój własny język (czyli ochrypłe wrzaski), dzięki którym odróżniają się od siebie. Proszę: małe, czarne i takie zaradne.