Małopolski Wyścig Górski. Wspaniały Rapp, walczący Calzoni, zagubiony Sunnatow [ZDJĘCIA]

Wygrał Niemiec Jonas Rapp. Polacy niestety w ogóle nie wyszli do końcowych dekoracji. Najlepszy z nich – Artur Sowiński z grupy Voster uplasował się na tak nielubianym przez sportowców 4. miejscu.

- Dopiero drugi raz w historii wyścigu zdarzyło się, że Polaka zabrakło w pierwszej trójce (poprzednio w 2015 r.) – przypomina dyrektor wyścigu Marek Kosicki. - Trochę się martwię, ale z drugiej strony taki jest stan polskiego kolarstwa. On się nie pogarsza. Mamy dwie zawodowe grupy i cztery młodzieżowe. Byli tu wszyscy najlepsi. Dawniej mieliśmy mało ekip zagranicznych, a teraz przyjeżdżają bardzo solidne teamy.

Po raz piąty z rzędu wyścig kończył się na Przehybie na wysokości 1175 m n. p. m. Do pokonania był najtrudniejszy podjazd w Polsce. Widać, że ta góra powoli staje się symbolem MWG.

- Kilka lat temu zaproponował mi ją burmistrz Nowego Sącza Jacek Lelek – wspomina Kosicki. - Zachwyciłem się tą trasą jak również okolicznymi górkami, dlatego w tym roku dołożyłem też Gaboń. On jeszcze bardziej utrudnił i tak trudną końcówkę wyścigu. Nie przewiduję już wielkich zmian w trasie, bo ona jest fantastyczna. W ogóle naszła mnie taka refleksja, że gdybym miał coś zmieniać w wyścigu to… niczego bym nie zmieniał. Rzadko się udaje wszystko w stu procentach, a teraz tak było i jestem niezwykle zadowolony. Otrzymałem wiele podziękowań od ekip, podkreślali wzorowa pracę policji i zabezpieczenie trasy, a sędzia główny wyraził się, że takie jest tylko na Tour de France.

Do ostatniej chwili nie było wiadomo, kto wygra. Zaimponował zwycięzca z pierwszego etapu, z góry Chełm Włoch Walter Calzoni, który dzień przed tym etapem jechał jeszcze wyścig we Włoszech. Przejechał do Bergamo, stamtąd samolotem do Krakowa, od razu na MWG. Fantastyczna była austriacka grupa Hrinkow, zwycięzcy klasyfikacji drużynowej, wywodził się z niej lider i wicelider.

- Staram się tak układać trasy, by jak najdłużej peleton jechał razem, by było łatwo to zabezpieczyć – mówi Kosicki. - Tym razem nie do końca się to udało, były grupy i grupki, pogonie, wyścig był dynamiczny, dzielił się w połowie dystansu. Nie było wiadomo, kto wygra, zespół Hrinkow wcale nie był faworytem, mógł wygrać ktoś z siedmiu ekip, w tym z polskich grup. Było jednak mnóstwo doskonałych kolarzy. Szczególnie zapadnie mi w pamięć Calzoni. Wróżę, że to będzie zawodnik dużej klasy. Podobny z budowy do Ukraińca Budiaka, który tu jeździł, ale nie wygrał naszego wyścigu. Kolarstwo się zmienia, w pierwszym wyścigu wystartowało 44 kolarzy z 8 województw, a teraz 150 z wielu krajów (dokładnie z 12). Wyścig stał się pełną gębą międzynarodowy, trudno w nim rywalizować.

Ma swoich bohaterów. Doszło do bardzo dziwnego przypadku - Uzbek Akramjon Sunnatow oderwał się na ostatnim etapie, wygrał dwie górskie premie. Powinien wygrać klasyfikację górską, bo zdobył najwięcej punktów i… przepadł. Nie wiedzieć czemu, nie dojechał do mety, tylko na 3 km przed „kreską” zaczął zjeżdżać… Po wyścigu twierdził, że przekroczył linię mety, tyle, że nikt tego nie mógł potwierdzić… Po prostu go tam nie było. Kuriozalny przypadek, ale prawdziwy.

Na pewno na stałe zapisze się w historii MWG, który ciekawych anegdot generuje bez liku.