Marzenia i dyskusje

Znad Granicy - WŁADYSŁAW A. SERCZYK

I jak to w marzeniach: gdzie ulice czyste, chodniki pozamiatane, zieleń uładzona, no i wszystko ulokowane na parterze, nie wymagającym wysiłku przy wejściu, dla mego pokolenia równego niekiedy zdobywaniu Mount Everestu...
Po pewnym jednak czasie nadeszła chwila refleksji. Dlaczego tworzyć getto dla ludzi starych? Dlaczego pozbawiać ich radości zetknięcia się z młodością? Dlaczego tworzyć (nazwijmy rzecz po imieniu) luksusowe umieralnie i udawać, że problem zniknął tylko dlatego, że w innej części miasta czy kraju już nie ma starszych państwa, bo przeniesiono ich tam, gdzie mają oczekiwać na nieuniknione rozwiązanie biologiczne, od którego wybronić się nie da?
Ale mimo wszystko tam, za granicą, ostatnie lata życia wyglądają jakoś bardziej po ludzku. W Polsce starość jest grzechem - chwała Bogu - coraz bardziej powszednim. Media dudnią nieustannie, że młodzi muszą starców utrzymywać, zapominając, że starzy też kiedyś byli czynni zawodowo, i to znacznie dłużej niż narzekający obecnie czterdziestolatkowie kandydujący do emerytur "pomostowych", "wcześniejszych" czy jakichś tam jeszcze. Gdyby jednak społeczeństwo przystało na takie rozwiązanie, sądzę, że polskie osiedla ludzi starszych natychmiast stałyby się wygodnym przykryciem dla procederu prowadzonego przez "opiekunów" pragnących zarobku kosztem cudzej bezradności. Tyle już było przykładów!...
Tymczasem my, z wieloma krzyżykami na barkach, nie żądamy niczego wielkiego. Prosimy tylko: Nie przeszkadzajcie! Nie odbierajcie działek działkowiczom, leczcie każdego bez względu na wiek, pomóżcie w staraniach (jeśli będą takie możliwości) o przeniesienie się z czwartego piętra w budynkach bez windy na piętro pierwsze, przestępców z prawomocnymi wyrokami sądowymi usuwajcie bez wahania ze stanowisk dyrektorów domów pomocy i opieki społecznej, a na koniec wreszcie - uśmiechnijcie się do tych z siwizną na głowie, bo oni nie tylko tego uśmiechu i życzliwości potrzebują, ale im się on po prostu należy.