Mateja: Czasem muszę na chłopaków nakrzyczeć

Robert Mateja bardzo dobrze odnalazł się w roli szkoleniowca FOT. ANDRZEJ BANAŚ

ROZMOWA. Nawet zagraniczni trenerzy zazdroszczą nam utalentowanych skoczków - mówi ROBERT MATEJA, trener kadry młodzieżowej

- Nie chcę sam siebie oceniać. Starałem się po prostu robić wszystko jak najlepiej i fajnie, że wyszło, jak wyszło.

- Jednak szybko odnalazł się Pan w nowej dla siebie roli.

- Było mi o tyle łatwiej, że w trenerkę bawiłem się już wcześniej. Pierwsze kroki stawiałem przy Łukaszu Kruczku, a potem doświadczenie zdobywałem, pracując w grupie Adama Małysza z Hannu Lepistoe.

- Praca z Lepistoe to szkoła, w której nauczył się Pan najwięcej?

- Na pewno wiele, ale czy najwięcej? Tego nie da się określić. Bardzo dużo pomogły mi na przykład doświadczenia z czasów, kiedy sam byłem zawodnikiem. Łatwiej mi teraz wejść w skórę podopiecznych, gdyż wiem, co czują, myślą. No i mogą się uczyć na moich błędach, a nie na własnych.

- Jakie cechy powinien mieć dobry trener skoków narciarskich?

- Przede wszystkim powinien dobrze dogadywać się z zawodnikami, rozumieć ich, szanować inne zdanie i czasem zgadzać się na kompromisy.

- Czyli stylem pracy raczej przypomina pan dobrotliwego Hannu Lepistoe niż gwałtownego Pavla Mikeskę?

- Pewnie z każdego trenera, z którym pracowałem, coś wziąłem, choć to też zależy od tego, co pan rozumie przez gwałtowność Mikeski.

- Czech potrafił ostro zrugać zawodnika.

- Mnie też zdarza się krzyknąć. Czasami nie da się inaczej.

- Na przykład kiedy?

- Mieliśmy taką sytuację po świętach Bożego Narodzenia, gdy chłopcy zaczęli słabiej skakać. Okazało się, że niektórzy trochę się przy stole zapomnieli i waga poszła do góry. Wtedy padło parę ostrych słów. Jednak szybko wzięli się za siebie i już było w porządku.

- Co trener Robert Mateja powiedziałby dziś o zawodniku Robercie Matei?

- [śmiech] Nie zastanawiałem się nad tym. Było, minęło. To były zresztą inne czasy. Kiedy ja byłem w wieku moich zawodników, czyli miałem 17-18 lat, to polskie skoki były pare lat za światem. Nie byliśmy słabsi od naszych rówieśników z Austrii, jeśli chodzi o przygotowanie motoryczne, technikę, ale mieliśmy zdecydowanie gorsze warunki. Zmieniły to dopiero sukcesy Adama. To dzięki niemu powstały projekty uzdrowienia skoków w Polsce, cykl zawodów dla młodzieży Lotos Cup, no i wybudowano obiekty w Szczyrku, Wiśle, Zakopanem. Dziś nie trzeba jeździć po świecie, żeby trenować, to ludzie z zagranicy przyjeżdżają do nas.

- W klubach nadal jest jednak taka sama bieda jak dawniej.

- To prawda. Wszystkie kluby kuleją, próbują przetrwać z dnia na dzień. Mówiąc o dobrych warunkach, miałem na myśli zawodników z reprezentacji A i młodzieżowej, bo oni mają stuprocentowe wsparcie PZN. Co do klubów, to im też przydałby się jakiś program pomocy.

- Jako zawodnik wielkich sukcesów Pan nie osiągnął, jako trener ma Pan je niemal od razu. Mała ironia losu?

- Tak to się potoczyło, i tyle.

- Pańskie życie wygląda chyba jednak cały czas podobnie. Podróże, treningi, zawody.
- Tak, tylko obowiązków mam cztery razy więcej, niż miałem, będąc zawodnikiem. Trzeba być trenerem, kierowcą, księgowym, żeby rozliczyć się z wyjazdów. Roboty jest sporo.

- Ale chyba Pan nie żałuje, że się za to wziął?

- [śmiech] Czasami żałuję, bo za rzadko bywam w domu, ale rekompensatą i nagrodą są sukcesy chłopaków. Poza tym wie pan, jak to jest. Jak człowiek posiedzi tydzień na kanapie, to zaczyna go nosić.

- Zniszczoł i Murańka ze świetnej strony pokazali się teraz w Lahti. Widzi ich Pan za sezon, dwa walczących o zwycięstwa w Pucharze Świata?

- Tak, i to nie tylko moja opinia. Nawet zagraniczni trenerzy gratulują nam tych chłopaków z pokolenia małyszomanii.

- Kilka lata temu stwierdził Pan, że jak Adam Małysz rzuci narty w kąt, to może być koniec skoków w Polsce. Na szczęście się Pan pomylił.

- No tak, ale i tak jeszcze dużo zostało do zrobienia. Po tych chłopakach, którzy wchodzą teraz do kadry, jest dość duża dziura. Pięć-sześć kolejnych roczników już nie rokuje tak dobrze. A poza tym dzieci na treningach jest teraz pięć razy mniej niż dziesięć lat temu.

- Mimo niezłych wyników boom wygasa?

- Po prostu świat się zmienia. 10-15 lat temu, kiedy jechałem do Zakopanego na trening, to widziałem mnóstwo takich małych skoczni udeptywanych przez dzieciaki. Teraz to coraz rzadszy widok.

- Dzięki Panu przy skokach kręci się Adam Małysz, zabrał go Pan jako kierownika ekipy na mistrzostwa świata juniorów. Ten układ ma szansę przetrwać? Za kilka lat on dyrektor, Pan - trener?

- Ciężko mi mówić za Adama. Myślę, że on bardzo chce pomagać, ale nie aż w takim stopniu, żeby być na etacie w PZN. Czasem przyjeżdża na nasze treningi, dyskutujemy nad skokami zawodników, myślimy, co zrobić, żeby było lepiej. Adam ma dobre oko.

- Kiedy ostatni raz skakał Pan na nartach?

- Chyba dwa lata temu.

- Nie ciągnie Pana, żeby znów polatać?

- Ciągnie, nawet bardzo, ale czasu nie ma. To nie tak, że po krótkiej rozgrzewce mógłbym przypiąć narty i skoczyć. Najpierw musiałbym z miesiąc nad sobą popracować, trochę się poruszać. Ale kto wie, może jeszcze kiedyś się uda.

- A syn Kuba idzie już w ślady ojca?

- W tym roku zapisał się do klubu. Ma osiem lat. Nie namawiałem go ani nie zniechęcałem.To był jego wybór.

- Talent ma?

- Przekonamy się. Jak chciałem z nim pojechać na trening i zobaczyć, jak skacze, to poprosił, żebym na razie nie przyjeżdżał. Ale trzymam za niego kciuki. Może wyrośnie na dobrego zawodnika.

Rozmawiał PRZEMYSŁAW FRANCZAK