Materiał ciepły i poręczny

Beton komórkowy to materiał, który nieustannie cieszy się powodzeniem wśród polskich inwestorów. Bardzo dobre parametry termoizolacyjne, w połączeniu z przystępną ceną oraz relatywnie prostą obróbką, pozwalają wykorzystywać ten materiał do wznoszenia – nierzadko samodzielnie – ciepłych ścian jednowarstwowych. O czym warto wiedzieć przed przystąpieniem do prac?

Praca u podstaw
Ściany jednowarstwowe, dzięki dokładnemu dopasowaniu poszczególnych elementów z betonu komórkowego, buduje się relatywnie szybko i tanio – głównie ze względu na mniejsze nakłady pracy oraz brak konieczności ocieplania wełną lub styropianem. By spełnić obowiązujące obecnie normy współczynnika przenikania ciepła U = 0,25 W/mkw. K, należy wybrać bloczki o grubości powyżej 36 cm. Czy bez termoizolacji da się jednak wybudować dom energooszczędny, spełniający przyszłe wymagania? Okazuje się, że jak najbardziej.

_– Ściany jednowarstwowe z najlżejszych odmian bloczków 300, 350 czy 400 o grubości 48, 40 i 36,5 cm to gwarancja doskonałych właściwości cieplnych, możliwych do osiągnięcia także w zastosowaniach wielowarstwowych. Najcieplejsza ściana jednowarstwowa w systemie Termalica z bloczka o grubości 48 cm pozwala uzyskać współczynnik przenikania ciepła U na poziomie 0,173 W/mkw. K, co przekracza docelowe normy budowlane przewidziane na rok 2021 i już dziś pozwala na znaczące oszczędności – zarówno na poziomie inwestycji, jak i __eksploatacji budynku _– tłumaczy Jarosław Kwaśniak, ekspert firmy Bruk-Bet, producenta bloczków z betonu komórkowego Termalica. Aby gotowa ściana jednowarstwowa z betonu komórkowego w rzeczywistości osiągnęła omawiane parametry cieplne, musi zostać wzniesiona zgodnie z zaleceniami producenta materiału.

Prace rozpoczynamy od ułożenia na wypoziomowanym fundamencie izolacji przeciwwilgociowej. Począwszy od narożników najwyżej położonego punktu fundamentu, pierwszą warstwę bloczków stawiamy na tradycyjnej zaprawie cementowo-wapiennej. Prawidłowość ich ułożenia kontrolujemy przy pomocy poziomicy oraz sznurka murarskiego, a ewentualne nierówności korygujemy gumowym młotkiem.

Bloczki układamy tak, aby w narożnikach ścian pióra były skierowane na zewnątrz – możemy je później zeszlifować lub zlicować z powierzchnią muru. Ze względu na połączenia mechaniczne, nie stosujemy między bloczkami spoiny pionowej. Wyjątkiem jest łączenie poszczególnych elementów w narożach ścian, gdzie elementy pozbawiono połączeń pióro-wpust. Po wymurowaniu pierwszej warstwy dobrą praktyką jest pozostawienie jej na jeden dzień w celu ustabilizowania.

Podaj... bloczek
Z uwagi na dużą dokładność wymiarową (do 1 mm na wysokości oraz 1,5 mm na długości i szerokości) bloczków renomowanych firm, do murowania kolejnych warstw wykorzystuje się cienką spoinę o grubości 2-3 mm. Ponieważ w przeciwieństwie do zaprawy cementowo-wapiennej, posłuży nam ona do łączenia kolejnych bloczków, a nie do kontrolowania poziomu, do jej nakładania warto użyć odpowiedniej kielni, zapewniającej właściwą grubość nakładanej warstwy oraz optymalne zużycie zaprawy. Kolejne warstwy murujemy, zachowując przesunięcie spoin pionowych o co najmniej 10 cm w stosunku do warstwy poprzedniej.

Długość bloczków skrajnych, wykorzystanych przy krawędziach ścian i otworów okiennych i drzwiowych, musi przy tym wynosić co najmniej 12 cm. Bloczki docinamy, korzystając z piły ręcznej widiowej lub elektrycznej piły taśmowej.

Uwaga na próg!
Ponieważ ściany jednowarstwowe wznosi się bez ocieplenia, które mogłoby „przykryć” ewentualne błędy wykonawcze, trzeba je od początku do końca wykonać z maksymalną precyzją. Największe wyzwanie stanowi zazwyczaj zjawisko przemarzania przegrody, wynikające z mostków cieplnych powstających wokół wieńców stropowych oraz otworów okiennych i drzwiowych.

Problemom tym możemy zapobiec poprzez zastosowanie takich elementów systemowych, jak samonośne nadproża z betonu komórkowego zbrojone prętami stalowymi. W porównaniu z tradycyjnymi nadprożami żelbetowymi, produkty te oferują wysokie tempo prac.