Mateusz Adamus: Kadra? Życzę awansu

- Sezon w hokejowej ekstraklasie zamknął Pan 12 punktami w klasyfikacji kanadyjskiej, za 5 goli i 7 asyst. To dużo czy mało?

- Wszystko zależy tego, jak się na to patrzy. Na pierwszy rzut oka może i mój wynik wypada blado, ale przecież w drużynie nie wszyscy są od strzelania goli. Ktoś może mieć inne zadania, choćby wykonywanie „czarnej roboty”, która jest mniej doceniana przez postronnych widzów. Ale zespołowi równie potrzebna.

- Po tygodniowym odpoczynku wróciliście do treningów. Był czas, żeby zdystansować się od przegranego ćwierćfinału z Podhalem.

- To prawda, na świeżo przegrana w pechowych okolicznościach bardzo bolała. Gdyby udało nam się przebić do strefy medalowej, byłoby to jak mistrzostwo świata, biorąc pod uwagę nasze problemy finansowe, z którymi przyszło nam się borykać. Z Podhalem walczyliśmy bardzo ambitnie i jeśli dzięki temu zainteresują się nami sponsorzy, to na porażkę wszyscy ludzie związani z Unią z pewnością popatrzą z innej perspektywy.

- Jako jeden z grupy zawodników ogranych w seniorskiej rywalizacji zmagał się Pan z presją pociągnięcia młodzieży do walki.

- Dziadkiem jeszcze nie jestem, ale w trudnych chwilach, jak choćby po dwóch porażkach ćwierćfinałowych w Nowym Targu, trzeba było motywować innych do walki. To chyba naturalne.

- Nie strzela Pan wielu bramek, ale jak już uda się trafić, długo się o tym mówi.

- Może coś w tym jest. Postawiłem pieczęć na wygranej we własnej hali nad Tychami, aktualnym mistrzem Polski, którego rozgromiliśmy u progu sezonu 6:2. Na pewno było to najbardziej spektakularne moje trafienie. Jeśli miałbym sięgnąć pamięcią do jeszcze wcześniejszego sezonu, to przypominam sobie gola, po którym doprowadziliśmy do dogrywki we własnej hali z Podhalem, czy też zdobyłem zwycięską bramkę na 4:3 w Sanoku. Mam takie swoje małe sukcesy.

- Przed rokiem występował Pan jednak w ataku razem z Filipem Komorskim i Maciejem Szewczykiem, którzy potrafili zagrać ze sobą niemal w ciemno.

- Zgadza się. Wtedy między nami była jakaś szczególna chemia. Graliśmy w jednym ustawieniu, choć one w innych formacjach ulegały zmianom. Może dlatego wtedy mój dorobek punktowy zamknął się 30 „oczkami”, za 9 goli i 21 asyst. Ostatnio, w zakończonym dla nas już sezonie, sporo spotkań na przełomie roku wypadło mi przez chorobę. Wiadomo, że po dłuższej przerwie zawsze trudno wrócić do formy.

- W zespole zawodnicy mają roczne i dwuletnie kontrakty. Pan jest w pierwszej grupie. Czyżby w głowie pojawiła się myśl o zmianie barw klubowych?

- Chciałbym zostać w Unii, ale czy działacze i trenerzy zamierzają mi zaufać? Dowiem się tego, jak zaczniemy rozmowy o nowych rozgrywkach.

- Czy kiedyś miał Pan szansę występu w reprezentacji Polski, choćby młodzieżowej?

- Wiadomo, że bliżej do kadry narodowej jest zawodnikom z klubów walczących o najwyższe cele. Przed laty nie powoływano mnie do młodzieżówek, bo wtedy zazwyczaj były one opierane na zawodnikach SMS, a ja zawsze byłem wierny swojej Unii. Kilka lat temu powstał projekt powołania reprezentacji do 23 lat, która miała wystąpić na uniwersjadzie, a docelowo tworzyć fundament kadry walczącej o igrzyska, jednak po dwóch zgrupowaniach rozwiązano ją ze względu na brak pieniędzy. Teraz kadra wciąż jest na olimpijskiej ścieżce, więc życzę jej awansu.