Mewy, mewy, mewy

Wielkie biało-szare ptaki z groźnymi dziobami. Gdy człapią po asfalcie, widać śmieszne łapki z błonami pławnymi pomiędzy palcami. Brakowało jeno zapachu morskiej bryzy i szumu fal, a pomyślałbym, że jakimś cudem wylądowałem na bałtyckiej plaży.

Nie pytajcie mnie, proszę, jaki to gatunek. Nawet dobrzy ornitolodzy mają kłopoty z identyfikacją mew. Pisklę po wyjściu z gniazda szybko zmienia wygląd. Gubi młodzieńcze piórka i nabiera szarej barwy. Najdalej po dwóch latach diametralnie zmieni szatę.

Gdy dorośnie, to na czas godów przybierze odświętne piórka. Zapewne nie popełnię błędu, jeśli powiem, że widziane ptaki to były mewy srebrzyste, gdyż ten gatunek ostatnimi laty przemieścił się daleko od morza. Co mewy robią na wodach śródlądowych? Doskonale sobie radzą. Konkurują z gawronami, kawkami i wronami o resztki na śmietnikach. Apetyt mają wprost proporcjonalny do blisko kilogramowej wagi ciała. Czyli bardzo duży.

Nie pogardzą żadnym pokarmem, od padliny poczynając, na żywych rybach kończąc. Na dodatek dysponują poważnym atutem. Niespecjalnie boją się ludzi i… budzą odruchową sympatię. Ot, wspomnienie lata. Ciepły piasek, szum fal. I jak tu nie pokarmić takiego ptaszka, no jak?